— Nou, we zijn familie, — legde Zinaida Petrovna haar hand op Vera’s schouder en kneep zachtjes in haar vingers. — En in een familie is het niet gebruikelijk om gierig te zijn. Katja heeft een appartement nodig. Jij hebt er een extra. Alles logisch.
— Ik beschouw oma’s appartement niet als “extra”, — zei Vera zacht maar resoluut en haalde de hand van haar schoonmoeder weg. — En zolang oma leeft, kan er geen sprake zijn van het verdelen van haar eigendom.
— Maar jij gaat er toch niet wonen! — mengde Katja zich. — Waarom zou je het leeg laten staan?
— Ik heb nooit gezegd dat het appartement leeg zou blijven, — antwoordde Vera. — Ik heb plannen.
— Welke plannen? — fronste Zinaida Petrovna.
— Ik ben van plan het te renoveren en te verhuren, — herhaalde Vera geduldig. — Het zal extra inkomen opleveren.
— En wat dan met mij? — trok Katja een pruillip. — Ik moet dertienduizend betalen voor een kamer! Dat is bijna mijn hele salaris!
— Katja, jij werkt als administratrice in een cosmetica-winkel. Je salaris kan onmogelijk dertienduizend zijn, — merkte Vera op.
— Nou… met bonussen en premies komt het wel meer uit, — verlegen het meisje. — Maar het blijft veel!
— Vera, je moet begrip tonen, — mengde Zinaida Petrovna zich. — Kinderen zijn het allerbelangrijkste. Je begrijpt dat ik geluk voor mijn dochter wil.
— Ik wens Katja ook geluk, — antwoordde Vera. — Maar dat betekent niet dat ik oma’s appartement aan haar moet geven.
— Niet geven, maar laten wonen, — corrigeerde Zinaida Petrovna. — Ze betaalt je zoals huur, maar minder dan bij vreemden.
— Ik zal erover nadenken, — stond Vera op van tafel. — Maar nu, excuseer, ik moet nog wat werk afmaken.
De volgende dag vertrok Vera eerder van haar werk om het appartement van haar grootmoeder te bekijken met het oog op de toekomstige renovatie. Anna Stepanovna was er niet meer — Vera’s moeder had haar de dag ervoor verhuisd.
Het appartement was klein maar gezellig. Oude meubels, verbleekte behangetjes, krakende parketvloer — alles ademde herinneringen. Vera ging op de bank zitten en streek over de versleten bekleding. Hier had haar jeugd plaatsgevonden — zomervakanties bij oma, zondagse diners, gesprekken tot middernacht.
De telefoon ging. Artiem.
— Waar ben je? — klonk zijn gespannen stem.
— Bij oma’s appartement, — antwoordde Vera. — Ik beoordeel wat er moet gebeuren voor de renovatie.
— Begrepen, — een korte pauze. — Luister, mama wil verder praten over Katja. Ze is nu bij mij met haar. Wil je misschien terugkomen?
Vera zuchtte. De vasthoudendheid van haar schoonmoeder begon te irriteren.
— Artiem, ik heb mijn mening al gegeven.
— Kom dan, — klonk een smeekbede in de stem van haar man. — Ze zal niet stoppen voordat ze met je heeft gesproken.
Thuisgekomen trof Vera Zinaida Petrovna in uiterste opwinding aan. Haar wangen gloeiden, haar ogen blonken van woede.
— Eindelijk! — riep de schoonmoeder zodra Vera de drempel overstapte. — We wachten hier al twee uur!
— Hallo, — zei Vera terwijl ze haar jas uittrok en naar de kamer liep.
— Vera, we moeten eindelijk een beslissing nemen over het appartement, — stapte Zinaida Petrovna dicht naar haar toe. — Ik vind dat het eerlijk is om het aan Katja te geven.
— Ik vind dat dit mijn zaak is, — antwoordde Vera rustig. — En ik heb al gezegd dat ik van plan ben het appartement te verhuren.
— Hoe kun je zoiets! — riep haar schoonmoeder uit met opgestoken handen. — De eigen zus van je man heeft geen woning, en jij denkt aan vreemde mensen!
— Ik denk aan financiële stabiliteit, — legde Vera uit. — Extra inkomen kan nooit kwaad.
— Welk inkomen? — verhief Zinaida Petrovna haar stem. — Een habbekrats! En het meisje lijdt!
— Mama, misschien moet je niet zo… — probeerde Artiem tussenbeide te komen, maar werd onderbroken door een scherp gebaar.
— Nee, Artiem, zwijg! — draaide Zinaida Petrovna zich naar haar zoon. — Dit is ook jouw verantwoordelijkheid! Zeg tegen je vrouw dat Katja jouw zus is, jouw bloed! En wie is deze vrouw voor jou? Die zelfs zo’n kleinigheid niet kan doen voor jouw familie!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
