Ik ren de trap op en hoor geschreeuw:
— Jullie hoeven je hier niet te vestigen! Jullie hebben toch je eigen dochter, laat die jullie onderhouden!
Ik open de deur met mijn sleutel. In de hal staan mijn ouders — verward. Mama huilt. Uit de kamer klinkt het gehuil van Maksim.
— Valentina Petrovna, wat is hier aan de hand?
Ze draait zich naar me om, haar gezicht rood van woede:
— Vraag het maar aan je ouders! Ze dachten zich hier te vestigen, hoor je! Ik leg ze uit: dit is geen hotel, dit is privébezit!
— Dit is óns huis! — schreeuw ik. — Van Anton en mij! En mijn ouders zijn mijn gasten!
— Ons?! — ze lacht hysterisch. — Van jou? Jij bent hier helemaal niemand! Heb jij documenten op dit appartement? Nee! Maar mijn zoon wel! Dus ik ben hier de baas!
Mama komt naar me toe:
— Lenoesjka, we gaan beter naar een hotel…
— Nergens heen! — ik omhels haar. — Valentina Petrovna, bied onmiddellijk excuses aan mijn ouders aan!
— Wat nog meer! Zij moeten juist excuses maken voor hun binnendringen!
Anton komt aan. Zijn gezicht is donker, hij begrijpt dat het menens is.
— Mama, wat doe je?
— Antosja, ik verdedig ons huis! Ze willen zich hier vestigen!
— Mama, dit zijn gasten. Voor een week.
— Een week! En daarna? Dan blijven ze voorgoed! Ik ken dat soort mensen!
Ik ga naar de kinderkamer. Maksim zit op bed en snikt. Opa Misja aait hem over zijn hoofd.
— Mama, waarom schreeuwde oma Valja tegen oma Vera? — vraagt mijn zoon.
Een brok schiet in mijn keel.
— Maksimka, volwassenen kunnen soms niet tot een overeenkomst komen. Maar alles komt goed.
— En gaan oma Vera en opa Misja weg?
— Nee, jongen. Ze blijven logeren, zoals gepland.
Ik keer terug naar de woonkamer. Anton probeert zijn moeder te kalmeren:
— Mama, waarom gedraag je je zo? Dit is niet juist.
— Niet juist?! En dat niemand mij iets vroeg, dat is wel juist? Ik hoorde toevallig dat er hier vreemden wonen!
— Geen vreemden! Het zijn Lena’s ouders!
— Voor mij betekenen ze niets!
Ik ga naar Anton toe:
— Anton, ik wil met je praten. Alleen.
We gaan naar de keuken. Ik doe de deur dicht.
— Anton, het is klaar. Ik kan niet meer. Of jij regelt dit met je moeder voorgoed, of ik ga weg.
— Len, doe niet zo driftig…
— Ik doe níet driftig! Ze heeft mijn ouders de straat op gegooid! Voor het kind een schandaal veroorzaakt! Hoeveel moet ik nog verdragen?
— Ze maakt zich zorgen…
— Anton! — ik zeg het heel zacht, maar hij begrijpt dat ik serieus ben. — Ik vraag een scheiding aan als jij nu niet haar sleutels inneemt en de helft van het appartement op mijn naam zet.
Hij verbleekt:
— Lena…
— Geen “Lena”! Ik verdraag al zeven jaar vernederingen! Mijn ouders hebben hun laatste geld aan onze renovatie gegeven, en zij worden weggejaagd als honden!
— Maar de formaliteiten…
— Geen formaliteiten! Zekerheden! Ik wil weten dat dit huis óók van mij is. Dat ik geen “tijdelijke gast” ben!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
