— En met mij kan dat niet meer? — Anna lachte bitter. — Weet je nog hoe we elkaar ontmoetten? Bij de voorstelling van ‘De Kersenboomgaard’. Je zei toen dat theater saai was, maar voor mij wilde je het proberen. Daarna liepen we de hele nacht door de stad, discussieerden over Tsjechov…
Sergej wendde zijn blik af, alsof hij de stroom van herinneringen wilde ontwijken.
— Dat is lang geleden.
— Ja, lang geleden, — gaf ze toe. — Maar het ergste is niet dat je een minnares hebt. Het ergste is dat je ons leven, onze liefde, hebt gereduceerd tot een ordinaire grap. Tot een verhaal over soljanka.
Ze stond op, rechtte haar rug alsof ze zich voorbereidde op haar laatste woord:
– Ik ga scheiden, Serezja. Leef met wie je wilt, ga naar het theater, geniet van kunst. Maar betrek de kinderen hier alsjeblieft niet bij, goed? Vooral Masja niet. Zij heeft al genoeg meegemaakt.
– Hoe bedoel je dat? – zijn wenkbrauwen trokken samen.
– Precies zoals ik het zeg. Ze heeft jou en Lena gezien. Ze zag hoe haar vader, die haar altijd leerde eerlijk te zijn, veranderde in een verrader.
Die woorden kwamen harder aan dan welke koffie dan ook. Zijn gezicht werd bleek, zijn handen grepen naar zijn hoofd:
– Mijn God… Masja wist het?
– Schaam je je nu pas? – Anna schudde haar hoofd. – Veel te laat, Serezja. Véél te laat.
De scheiding verliep snel en relatief vreedzaam. Sergej, zich bewust van de klap die zijn daden aan zijn dochter hadden toegebracht, legde zich neer bij het proces. Hij liet de woning aan Anna en de kinderen, stemde in met alimentatie, hielp met de verdeling van het bedrijf – de uitgeverij bleef volledig in haar handen.
Het moeilijkste was omgaan met de eenzaamheid. ’s Nachts werd Anna automatisch wakker, reikend naar de lege helft van het bed. Ze kookte onbewust nog steeds voor vier personen, zette twee koffiekopjes klaar voor het ontbijt, hoewel die niet meer nodig waren. Elk van die gebaren herinnerde haar eraan dat het leven voorgoed veranderd was – maar juist in die kleine dingen vond ze de kracht om verder te gaan.
Werk werd haar redding. Ze stortte zich volledig op nieuwe uitgeefprojecten en startte een nieuwe boekenreeks voor tieners. Tot haar verrassing toonde Masja oprechte interesse in redactie en begon haar moeder na schooltijd te helpen.
– Mam, waarom maken we geen boek over echtscheiding? – stelde haar dochter op een dag voor. – Zodat andere kinderen begrijpen: het is niet het einde van de wereld, en het is niet hun schuld.
Anna omhelsde Masja, onder de indruk van haar volwassenheid en wijsheid. Dima vond ook zijn eigen manier om te helpen: hij leerde roerei maken voor het ontbijt, maakte zelfstandig zijn huiswerk en vroeg steeds minder om nieuwe speelgoedjes.
Een half jaar na de breuk kruiste het lot Anna’s pad opnieuw met dat van haar eerste liefde – Pavel Nikolaevitsj, inmiddels een bekende kinderboekenschrijver. Hij kwam langs bij de uitgeverij om zijn nieuwe boekproject te bespreken.
– Je bent geen spat veranderd, – zei hij, terwijl hij haar aandachtig aankeek door zijn stijlvolle bril. – Nog steeds even aantrekkelijk.
– Zeg je dat zonder te blozen? – lachte ze. – Er zitten al rimpels, en mijn haar is niet meer zo zwart…
– Ik zie iets heel anders, – schudde Pavel zijn hoofd. – Ik zie glans in je ogen, een oprechte glimlach, innerlijke waardigheid. Je bent mooier dan ooit tevoren.
Hun relatie begon zakelijk, maar groeide langzaam uit tot iets diepers. Ze gingen samen naar het theater (ja, datzelfde waar ze ooit met Sergej was geweest), wandelden door de stad en praatten over van alles. Pavel bleek een aandachtige, tactvolle man met een uitstekend gevoel voor humor. De kinderen accepteerden hem niet meteen, maar zijn oprechtheid en respect voor hun gevoelens deden uiteindelijk hun werk.
Een jaar later hoorde Anna dat Lena Sergej had verlaten voor een jonge IT-specialist. Het nieuws bracht geen vreugde of verdriet – alleen het besef dat het leven alles uiteindelijk op zijn plaats zet.
Op een zondag stonden Anna en Masja samen in de keuken om soljanka te maken – nu volgens hun eigen, unieke recept. Buiten dwarrelde sneeuw, in de woonkamer las Pavel hoofdstukken uit zijn nieuwe boek voor aan Dima, en de geur van kruiden vulde de lucht met warmte en gezelligheid.
– Weet je, mam, – zei Masja ineens, terwijl ze citroen in dunne plakjes sneed, – vroeger dacht ik dat liefde een sprookje was: je ontmoet een prins en leeft nog lang en gelukkig. Nu snap ik dat echte liefde vooral draait om wederzijds respect. Voor jezelf, voor je partner, voor de gevoelens van de mensen om je heen.
Anna keek naar haar dochter – zo volwassen, zo wijs voor haar leeftijd – en haar hart vulde zich met trots en tederheid.
– En nog iets, – glimlachte Masja. – Liefde is niet gewoon soep koken. Het is soep koken met plezier voor degenen die niet alleen het eten waarderen, maar ook de persoon die het maakt.
Anna glimlachte terug. Ja, het leven eindigt niet bij verraad. Het geeft een nieuwe kans aan degenen die blijven geloven in liefde, hun waardigheid bewaren en leren vergeven – niet voor anderen, maar voor zichzelf.
Nu wist ze het zeker: geluk is niet per se bij iemand zijn. Geluk is jezelf zijn, van jezelf houden en liefde geven aan wie dat echt verdient. En soljanka? Ach, dat is nu gewoon een lekkere soep. Eén van de vele recepten van het leven – waarin het belangrijkste ingrediënt liefde voor jezelf is en de moed om opnieuw te beginnen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
