De zon vulde de tuin met gouden licht toen ik het pad opliep, Daniel wachtte op me met een glimlach die al mijn angsten wegsmolt.
Ik zou absoluut gelukkig moeten zijn.
Maar toen ik het altaar bereikte, trok een beweging op de achtergrond mijn aandacht.
Mijn ouders waren daar.
Mijn hart begon snel te kloppen. Waarom waren ze gekomen?
Om te protesteren?
Om een scène te maken?
Ik maakte me klaar.
Maar hun gezichten waren niet boos.
Ze zagen er… angstig uit.
En toen mijn vader een stap naar voren zette en de ceremoniemeester onderbrak, wist ik dat er iets heel mis was.
“Emily, we moeten praten. Nu.”
Er viel een stilte over de gasten.
Daniel pakte mijn hand, verward.
“Meneer en mevrouw Carter, wat gebeurt er?”
Mijn moeder trilde.
Ze hield zich vast aan de arm van mijn vader, alsof ze zonder hem in elkaar zou vallen.
“We hebben het je eerder niet verteld, omdat we dachten…” De stem van mijn vader brak.
“We dachten dat we het voor vandaag nog konden oplossen.”
Ik had hem nog nooit zo hulpeloos gezien.
“Wat moeten we oplossen?” vroeg ik, mijn stem was nauwelijks een fluistering.
Mijn moeder pakte mijn handen vast.
“Schat, iemand probeert dit huwelijk te stoppen. En hij bluft niet.”
De wereld kantelde.
“Wat bedoel je?” vroeg ik.
Daniel stapte beschermend voor me.
“Wie probeert ons tegen te houden?”
Mijn ouders wisselden een blik uit, aarzelden.
En toen zei mijn vader twee woorden die mijn maag deden zakken.
“Je ex.”
Mijn ex-vriend, Ryan.
De man met wie ik vier jaar samen was.
De man die mijn ouders hadden liefgehad – totdat ze de blauwe plekken zagen die hij op mijn hart had achtergelaten.
Ik had het uitgemaakt, verder gegaan, een leven opgebouwd met Daniel.
Ik dacht dat Ryan hetzelfde had gedaan.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
