— Mijn ouders hebben ons al alles gekocht wat we nodig hebben om te leven! Zowel een appartement als een auto, en ze hebben jou nog geholpen met je bedrijf! En nu wil je ook nog dat ze hetzelfde doen voor jouw zus? En wie is zij voor hen eigenlijk?!

Aan de andere kant van de lijn viel een korte stilte.

De stem van Katja aan de andere kant van de lijn klonk onnatuurlijk kalm. Er zat geen woede in, geen belediging, zelfs geen spoor van emotie. Het was de stem van een secretaresse die een zakelijke notulen voorlas.

— Dit is geen grap, Denis.

Hij was een moment met stomheid geslagen door deze ijzige intonatie. Hij had schreeuwen verwacht, verwijten, wat dan ook, maar niet dit afstandelijke, onbewogen kalmte.

— Wat bedoel je met “geen grap”? Heb je de sloten vervangen? Ben je wel goed bij je hoofd?

— Helemaal, — antwoordde ze even vlak. — Je kunt je zus vertellen dat er net een plek is vrijgekomen in mijn vaders bedrijf. Die van jou.

Denis zweeg, terwijl hij probeerde te bevatten wat hij zojuist gehoord had. De woorden drongen langzaam tot hem door, brekend door de pantserplaat van zijn zelfgenoegzaamheid. Ontslagen? Hoezo ontslagen? Het was toch zijn bedrijf, hij had het zelf opgebouwd… met het geld van haar vader. Die gedachte flitste even door zijn hoofd en doofde meteen weer onder een nieuwe golf van woede.

— Jij… Jij kunt dat niet doen! Dat is míjn baan!

— Ik heb het al gedaan, — haar stem trilde niet. — Oh ja, nog iets. Morgen vroeg wordt de auto opgehaald. De chauffeur komt langs bij het huis van je ouders, laat de sleutels bij de conciërge achter. Maak het niet moeilijker.

Hij stond in de stille, luxueuze hal, met de telefoon tegen zijn oor gedrukt die plotseling een poort naar de hel was geworden. Appartement, baan, auto… Het bouwwerk van zijn zogenaamd zekere welvaart, dat hij voor zijn onwrikbare vesting hield, viel voor zijn ogen uiteen tot stof, afgebroken door enkele koude, beheerste zinnen. Hij keek naar het glanzende plaatje met het nummer van het appartement, waar hij gisteren nog zijn achternaam bij had kunnen denken. Nu was het slechts een cijfer op een vreemde deur.

— Katja… — hij herkende zijn eigen stem niet meer. Er zat geen woede meer in, geen zekerheid, slechts verward, zielig smeken.

Maar zij luisterde niet meer. Ze sprak haar laatste zin, en elk woord was zorgvuldig gekozen en geslepen tot de scherpte van een scheermes. Het was niet zomaar het einde van een gesprek. Het was de epiloog van hun hele gezamenlijke leven.

— Help je eigen familie maar, gigolo.

In de telefoon klonken korte, doffe tonen. Denis liet langzaam zijn hand met het toestel zakken. Hij stond roerloos voor de gesloten deur, in zijn zak een nutteloos stukje metaal dat ooit de sleutel van zijn leven was. De stilte van de hal drukte op zijn oren. Hij was alleen. En voor het eerst in vele jaren drong het huiveringwekkend helder tot hem door dat hij niets had dat werkelijk van hemzelf was…