ze, terwijl ze een kopje thee voor zichzelf inschonk.
‘Ik wil niet dat ze hier binnenkomt en de boel verdraait, schat.’
“Ze zal het hoe dan ook verdraaien. Dit is… dit is wie we zijn. Laat haar alles maar verdraaien, dat is wat ze doet.”
Ik heb wel schoongemaakt, maar ik heb niets in scène gezet.
Het was een stil afscheid en een lange blik op Aaron terwijl hij sinaasappelsap in een al vol glas schonk. Hij morste een beetje, en ze opende haar mond alsof ze iets wilde zeggen, maar ze deed het niet.
Die nacht vond ik een envelop onder de deurmat. Daarin zat een cadeaubon van een muziekwinkel, en daarachter een klein opgevouwen briefje in het precieze, schuine handschrift van mijn moeder.
“Voor Aaron. Laat hem spelen omdat hij dat zelf wil.”
Ik stond lange tijd in de deuropening, het briefje in mijn handpalm. Voor het eerst in jaren had ik niet het gevoel dat er iets kapot was. Het was geen afsluiting, nog niet.
Maar misschien was het wel iets beters. Misschien was het het begin van iets nieuws.
De koelkast met magneetjes bleef zoals hij was. Het rommelige schoenenrek bij de deur bleef ook staan.
Mijn moeder kwam de volgende middag precies op tijd aan. Ze droeg een camelkleurige jas en tikte met haar hakken luid op de oneffen stoep. Ik rook haar parfum al voordat ik haar zag.
Later zaten we aan de keukentafel. Mijn moeder raakte haar kopje nauwelijks aan.
‘Het had anders kunnen lopen,’ zei ze. ‘Je had iemand kunnen zijn, iets kunnen bereiken. Je had geweldig kunnen zijn, Jonathan.’
‘Ik ben iemand, mam,’ zei ik. ‘Ik ben gewoon gestopt met optreden voor jou, voor de enige persoon die nooit voor me applaudisseerde.’
Mijn moeders mond ging open en sloot zich weer. Ze keek naar de tekening. Aaron glimlachte naar me vanaf de andere kant van de tafel, en Anna kneep in mijn knie.
‘Mijn vader zei precies hetzelfde toen ik jouw vader mee naar huis nam, weet je?’ zei ze. ‘Hij zei dat ik alles aan het verkwisten was. En toen hij me verliet…’
Ze slikte moeilijk voordat ze weer sprak.
‘Ik heb een leven opgebouwd waar je geen vragen over kon stellen, Jonathan. Ik dacht dat als alles perfect was, niemand weg zou gaan. Niet zoals hij deed. Ik dacht dat controle veiligheid betekende.’
‘Je hebt ons toch verloren,’ zei ik, terwijl ik haar bleef aankijken. ‘En dat kwam doordat je ons geen keus liet.’
Ze deinsde nauwelijks terug. Maar ze ontkende het niet. Voor het eerst in mijn leven keek mijn moeder me aan zonder te proberen iets recht te zetten. Anna, die tijdens het bezoek bijna niets had gezegd, keek eindelijk de andere kant van de tafel op.
“Jonathan heeft ons uitgekozen. Maar we zijn geen straf. En jij hoeft niet de slechterik te zijn, Margot. Tenzij je je als zodanig blijft gedragen.”
Mijn moeder gaf geen antwoord. Ze vertrok een half uur later. Geen knuffel, geen verontschuldiging
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
Welk meisje zal het mooist zijn als ze zich omdraait? Een test die verborgen persoonlijkheidskenmerken onthult.
Zelfgemaakt dessert met vanille
De onverwachte voordelen van kruidnagelinfusie
Mart Hoogkamer deelt triest nieuws over zijn hond Ciro
Pizza Bowl zonder korst – Low Carb
