Ze liet me gewoon los. En dus liep ik weg.
Anna en ik trouwden een paar maanden later in de achtertuin van een van haar vriendinnen. Er hingen lichtslingers boven ons hoofd, er stonden rijen klapstoelen en er klonk het soort gelach dat hoort bij mensen die zich voor niemand hoeven te vermaken.
We namen onze intrek in een bescheiden huurwoning met stroeve lades en een citroenboom in de achtertuin. Aaron schilderde zijn slaapkamer groen en drukte zijn handen tegen de muur, waardoor er felgekleurde afdrukken achterbleven. Drie maanden later, staand in het gangpad met ontbijtgranen in de supermarkt, keek Aaron naar me op en glimlachte. Hij zei het zonder erbij na te denken, maar ik hoorde het duidelijk. Die nacht huilde ik boven een stapel pas opgevouwen wasgoed en besefte ik voor het eerst dat verdriet en geluk naast elkaar konden bestaan.
Ons leven was eenvoudig. Anna werkte ‘s nachts en ik bracht de kinderen naar school, maakte lunchpakketten klaar en warmde het avondeten op.
We brachten de zaterdagen door met het kijken naar tekenfilms, dansten op blote voeten door de woonkamer en kochten verschillende mokken op rommelmarkten, gewoon omdat we erom moesten lachen.
Mijn moeder nam nooit contact met me op – niet om te vragen hoe het met me ging, niet om te vragen waar ik was. Toen, vorige week, verscheen haar naam op mijn telefoon. Ze belde vlak na het eten, haar stem helder en beheerst, alsof er geen jaren voorbij waren gegaan.
“Dus dit is het leven waar je voor hebt gekozen, Jonathan.”
Ik hield even stil, mijn telefoon tussen mijn schouder en oor geklemd terwijl ik een pan afdroogde, en wist niet goed hoe ik moest opnemen.
“Dat klopt, mam.”
“Nou, ik ben terug in de stad na mijn vakantie. Ik kom morgen even langs. Stuur me het adres. Ik ben benieuwd waar je alles voor hebt opgegeven.”
Toen ik het Anna vertelde, gaf ze geen kik.
‘Je bent van plan de keuken grondig schoon te maken, hè?’
Toen ik de deur opendeed, stapte ze zonder te groeten naar binnen. Ze keek even om zich heen en greep toen de deurpost vast alsof ze zich wilde vasthouden.
“Oh mijn God, wat is dit?”
Ze bewoog zich door de woonkamer alsof de vloer elk moment onder haar hakken kon bezwijken.
Haar blik gleed over elk oppervlak en nam de tweedehandsbank, de beschadigde salontafel en de vage krijtstrepen die Aaron ooit op de plinten had getekend in zich op – strepen die ik nooit de moeite had genomen uit te wissen.
Ze bleef abrupt staan in de gang.
Haar blik viel op de vervaagde handafdrukken net buiten Aarons slaapkamer – groene vlekken die hij er zelf had achtergelaten nadat we de kamer samen hadden geverfd.
In de hoek stond de staande piano. De lak was dun gesleten, het linkerpedaal kraakte bij het indrukken en één toets wilde niet helemaal terugveren.
Aaron kwam uit de keuken met een pakje sap in zijn hand. Hij keek haar aan, toen naar de piano. Zonder een woord te zeggen, klom hij op de pianokruk en begon te spelen. Mijn moeder draaide zich om bij het geluid – en verstijfde volledig.
De melodie was voorzichtig en wankel. Chopin. Precies dat stuk dat ze me eindeloos had laten oefenen, tot mijn vingers pijn deden en mijn handen gevoelloos werden.
‘Waar heeft hij dat geleerd?’ vroeg ze. Haar stem was zachter geworden, maar nog steeds niet vriendelijk.
‘Hij wilde het leren,’ zei ik. ‘Dus heb ik het hem geleerd.’
Aaron stapte van de bank af en liep de kamer door, met een vel papier in beide handen.
‘Ik heb iets voor je gemaakt,’ zei hij.
Hij hield een tekening omhoog: ons gezin op de veranda. Mijn moeder zat in het raam op de bovenverdieping, omringd door bloembakken.
“Ik wist niet welke bloemen je mooi vond, dus heb ik ze allemaal getekend.”
‘Hier schreeuwen we niet,’ voegde hij eraan toe. ‘Papa zegt dat schreeuwen ervoor zorgt dat het huis vergeet hoe te ademen…’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
