Op het moment dat Diego die woorden uitsprak, roerde er zich iets onzichtbaars in de lucht, alsof het leven zelf besloten had hem op de proef te stellen. Het ging niet alleen om een bezoek aan een zieke vrouw: het ging om kloppen op een deur die hij jarenlang gesloten had gehouden. En achter die deur woedde een storm, die dreigde alles te vernietigen wat hij dacht te beheersen.
Mateo rende de stoep af. Diego volgde hem, liet de Ferrari onhandig geparkeerd staan, verliet de vergadering en liet voor het eerst in lange tijd de misvatting varen dat zijn leven afhing van een strak schema.
Ze liepen een smal steegje in tussen twee oude gebouwen. De verandering was bruut. Van gepolijste gevels en glimmende reclameborden kwamen ze terecht bij muren vol graffiti, stapels afval en de stank van vocht en urine. Diego schaamde zich, niet omdat hij daar was, maar omdat hij altijd zo dicht bij die wereld had geleefd zonder die ooit te zien.
‘Kijk… hier is het,’ zei Mateo, wijzend naar een geïmproviseerde constructie van zeilen en karton.
Diego bukte zich en ging naar binnen.
De duisternis daalde over hem neer, vergezeld van een verstikkende hitte. De ruimte was minimaal: een vuil matras op de vloer, tassen met kleren, lege flessen. En op het matras, gewikkeld in een versleten deken, lag een jonge vrouw, zwetend, met moeite ademend, haar huid grijsachtig van kleur, wat geen twijfel liet bestaan: ze was ernstig ziek.
‘Mevrouw,’ zei Diego, terwijl hij naast haar knielde, ‘kunt u mij horen?’
Haar ogen openden zich langzaam, gedesoriënteerd. Ze hoestte, een diepe, natte hoest, en een oud alarmsignaal klonk in Diego’s geheugen: hij had dat geluid gehoord toen zijn vader jaren geleden ziek werd.
‘Wie…?’ fluisterde ze.
‘Mama, deze aardige man gaat je helpen,’ zei Mateo, terwijl hij zich aan haar hand vastklampte. ‘Ik zei toch dat ik hulp zou gaan zoeken.’
De vrouw keek haar zoon met tranen van schuldgevoel aan.
—Mijn kind… Ik heb je gezegd dat je niet naar buiten moest gaan…
Diego pakte zijn mobiele telefoon en belde de hulpdiensten met een vastberadenheid waarvan hij niet wist dat hij die bezat. Hij gaf zijn locatie door, beschreef zijn symptomen en benadrukte de urgentie. Toen hij ophing, keek hij de vrouw aan.
-Hoe heet het?
‘Valeria… Valeria Torres,’ antwoordde hij moeizaam. ‘Alstublieft… zorg voor mijn zoon als ik…’
‘Zeg dat niet,’ onderbrak Diego hem vastberaden maar vriendelijk. ‘Het komt wel goed. De ambulance is onderweg. Hou nog even vol.’
Hij trok zijn jas uit en legde die als een deken over haar heen. Valeria beefde hevig. Mateo ging naast haar liggen en streelde haar wang met een tederheid die haar hart brak.
‘Hou vol, mama… de dokters komen eraan…’ herhaalde ze, alsof haar woorden haar kracht konden geven.
Diego voelde een brok in zijn keel. En ook een bittere woede: tegen de wereld, tegen zichzelf, tegen het comfort dat iemand in staat stelt om aan de status quo te wennen.
‘Hoe lang is hij al zo?’ vroeg ze, terwijl ze zijn voorhoofd aanraakte. Het was gloeiend heet.
‘Een paar dagen geleden… begon het met hoesten… en toen koorts…’ hijgde Valeria. ‘Ik heb geen… verzekering. Ik ben mijn baan kwijtgeraakt… we zitten nu zonder huis…’
Een hoestbui onderbrak haar, en Diego zag een spoor van bloed op haar hand. Op dat moment werd de realiteit wreed: het was geen triest verhaal. Het was een leven dat aan een zijden draadje hing.
De sirenes klonken als een oorverdovend lawaai. De ambulancebroeders snelden naar binnen, dienden zuurstof toe en controleerden de vitale functies.
‘Zuurstofverzadiging 78,’ mompelde iemand. ‘Ernstige bacteriële longontsteking. Ze is er heel slecht aan toe. Als we haar nu niet opnemen, redt ze het niet.’
Mateo klampte zich vast aan Diego alsof hij plotseling de enige vaste grond onder de voeten was tijdens een aardbeving.
—Meneer… mijn moeder gaat sterven…
Diego knielde voor hem neer en keek hem recht in de ogen.
—Nee hoor. Je moeder is sterk. De dokters gaan haar helpen. Maar ik wil dat je me vertrouwt, oké?
Mateo knikte wanhopig.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
