— Mijn moeder heeft me verboden het appartement te verhuren, verdien jij liever zelf op de een of andere manier voor die auto, — beet mijn man me toe.
Lena keek naar haar man alsof ze hem voor het eerst zag. Daar stond hij bij het raam, zijn overhemdkraag rechtzettend — dezelfde Andrej, met wie ze anderhalf jaar geleden getrouwd was, dezelfde lieve, zorgzame man die borsjtsj beter kon koken dan haar grootmoeder en haar in het weekend altijd koffie op bed bracht. Maar de woorden die hij zojuist had uitgesproken, hingen als een glazen muur in de lucht tussen hen in.
— Herhaal dat eens, — vroeg ze zacht, hoewel ze het de eerste keer al heel goed had gehoord.
— Len, kom nou… — Andrej draaide zich om, en in zijn blik lag de ongemakkelijkheid van iemand die zich realiseert dat hij iets verkeerds had gezegd. — Mama vindt dat het appartement in de familie moet blijven. Stel dat er iets gebeurt, begrijp je? En een auto kopen we wel zodra we genoeg hebben gespaard. Jij bent toch slim, je vindt vast wel een bijbaantje.
Lena liet zich langzaam op de rand van de bank zakken. In haar hoofd tolden de cijfers: vijfendertigduizend per maand — zoveel kon je krijgen voor een eenkamerappartement in hun wijk. Daarvan kon je makkelijk de lening voor een fatsoenlijke auto aflossen, en er zou nog overblijven. En zij had een auto niet uit luxe nodig — na haar promotie moest ze voortdurend opdrachtnemers door de hele stad controleren. Met de bus kon je dat niet bolwerken, en het oogde ook niet bepaald professioneel.
— Andrej, — begon ze voorzichtig, — jouw appartement staat leeg. Er verzamelt zich stof, de tegels in de badkamer zijn gebarsten door de temperatuurwisselingen. Wat heeft het voor zin om het dicht te houden?
— Mama zegt dat vreemden iets kapot kunnen maken, of… nou ja, je begrijpt wel, er kan van alles gebeuren.
— Jouw moeder. — Lena voelde hoe er binnenin haar iets in een strakke knoop trok. — En de mening van je vrouw interesseert je niet?
Andrej kwam naast haar zitten, probeerde haar hand te pakken, maar Lena trok zich terug.
— Len, doe nou niet zo. Mama wil ons geen kwaad doen. Ze maakt zich gewoon zorgen. Weet je nog dat die huurders van Svetka uit ons portiek haar koelkast verkochten en er vandoor gingen? Of dat bij tante Valja de hele bedrading doorbrandde?
— Bij tante Valja was de bedrading al stokoud! — Lena stond op en begon door de kamer te ijsberen. — En dat verhaal van Svetka is gewoon een spookverhaal voor huisvrouwen. Andrej, we zouden alles via een makelaarskantoor kunnen regelen, de huurders checken, een contract opstellen…
— Mama vindt…
— Mama, mama! — barstte Lena uit. — Ben ik je vrouw of je moeder? Ik ben zevenentwintig, ik werk van acht uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds, plus zakenreizen, plus het huishouden, plus koken, omdat jouw dierbare moedertje op haar vijfenvijftigste ineens “niet meer kan koken”! En nu moet ik óók nog een bijbaan zoeken om een auto te kopen die ik nodig heb voor mijn werk!
Andrej werd bleek. Hij had duidelijk zo’n reactie niet verwacht.
— Lena, kalmeer. De buren horen je.
— Het kan me niets schelen wat de buren horen! — Maar haar stem werd vanzelf zachter. De muren in mama’s appartement waren dun, en Galina Petrovna, zijn moeder, was nu thuis. — Luister goed. Ik stel een logische oplossing voor. We hebben onroerend goed dat leegstaat en inkomsten kan opleveren. Ik heb een auto nodig voor mijn werk. Het is toch logisch die twee dingen te combineren, nietwaar?
— Maar mama…
— Jouw moeder woont in háár eigen appartement! — Lena greep naar haar hoofd. — Wat heeft zij hiermee te maken?
Op dat moment ging de deur van de woonkamer open en verscheen Galina Petrovna. Een kleine, gezette vrouw met een verzorgde permanent en een eeuwig misnoegde uitdrukking op haar gezicht.
— Wat is hier voor lawaai? — vroeg ze, maar aan haar toon was te horen dat ze het hele gesprek had gehoord.
— Galina Petrovna, — Lena draaide zich naar haar schoonmoeder, — kunt u me alstublieft uitleggen waarom u ertegen bent dat we Andrejs appartement verhuren?
— Waarom zou ik iets uitleggen? — Galina Petrovna liep de kamer in en ging in haar favoriete stoel zitten. — Dit is ons familie-appartement. Het komt van oma, en het zal nog van pas komen.
— Waarvoor dan?
— In het leven kan van alles gebeuren. — De schoonmoeder keek veelbetekenend naar haar. — Jonge huwelijken lopen vaak stuk. Het is goed dat mijn zoon een plek heeft om naar terug te keren.
Lena voelde hoe het bloed naar haar gezicht steeg.
— Dus u rekent op onze scheiding?
— Ik reken nergens op. Ik zeg gewoon hoe het is. En een auto… — Galina Petrovna haalde haar schouders op. — Een auto koop je wel als je genoeg verdient. Je gaat heus niet dood van de bus.
— Mam, — probeerde Andrej tussenbeide te komen, maar zijn moeder kapte hem af:
— Noem me hier geen “mam”! Ik zeg het zoals het is. Een vrouw hoort haar man te steunen, niet eisen dat hij zijn bezit verkwanselt.
— Verhuren is geen verkwanseling! — Lena deed geen moeite meer zich in te houden. — Het is een investering! Begrijpt u eigenlijk wel waar u over praat?
— Ik begrijp er meer van dan jij, — antwoordde Galina Petrovna kil. — Ik heb mijn leven geleefd, appartementen gehad toen jij nog onder de tafel rondkroop. En ik zal je dit zeggen: vreemden in huis — dat zijn altijd problemen. Altijd. En als je zo graag wilt werken, werk dan meer, misschien spaar je dan nog wel voor die auto.
Lena keek naar haar man. Hij stond daar met het hoofd gebogen en zweeg. Wachtte tot de storm voorbij zou trekken.
— Andrej, — riep ze hem aan. — Zeg iets.
— Wat moet ik zeggen? — hij hief zijn ogen op. — Mama heeft gelijk. Het appartement is een veiligheidskussen. En een auto kopen we wanneer we genoeg geld hebben gespaard.
— Wanneer we genoeg sparen? — Lena lachte nerveus. — Van mijn salaris? Jouw salaris gaat op aan boodschappen en de vaste lasten. Ik heb trouwens ook uitgaven, als je dat vergeten bent.
— Je vindt wel een bijbaan, — herhaalde Andrej. — Jij bent slim, je redt je wel.
En toen drong het tot Lena door. Helemaal en onomkeerbaar. Ze keek naar die twee mensen — haar man en haar schoonmoeder — en begreep dat ze voor hen niet meer was dan een handig onderdeel van hun rustige leventje. Iemand die kookt, schoonmaakt, haar salaris thuisbrengt en zich vooral koest houdt. En als ze protesteerde — dan moest ze maar harder werken om haar eigen problemen zelf op te lossen.
— Weet je wat, — zei ze rustig, — jullie hebben gelijk.
Andrej en Galina Petrovna wisselden verbaasde blikken.
— Hoe bedoel je dat? — geloofde de schoonmoeder haar niet…
— Ik red me wel. Ik zoek een bijbaan, spaar voor een auto. — Lena glimlachte. — Alleen zal ik voortaan niet meer koken. En ook niet meer schoonmaken. En mijn salaris besteed ik aan mezelf. Jullie redden je vast wel.
— Lena! — Andrej greep haar bij de hand. — Wat is er met je?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
