Ik wist altijd al dat mijn schoonmoeder mij niet mocht. Maar ik had nooit kunnen vermoeden waartoe dat zou leiden.
Toen ik zwanger werd, sloeg ze helemaal door. Ze bemoeide zich letterlijk overal mee — van de keuze van het babybedje tot het avondeten. Steeds schreeuwde ze dat ik haar zoon “onwaardig” was, dat ik een “boerentrut zonder afkomst of familie” was.
En toen tijdens de echo bleek dat we een meisje verwachtten, begon ze zo’n scène te schoppen dat de verpleegkundigen bijna de politie belden.
— Je kunt niet eens een zoon baren. Je bent een niets!, schreeuwde ze door de hele kamer.
Ik schaamde me kapot en was tegelijkertijd doodsbang.
Toen de bevalling begon, hoopte ik dat alles zou veranderen. Maar dat was tevergeefs.
Ze stormde de verloskamer binnen, ondanks het verbod van de artsen. Zodra de verpleegkundige mijn dochter binnenbracht, rukte mijn schoonmoeder haar uit haar handen en drukte haar tegen zich aan alsof het haar eigen kind was. Ik viel bijna flauw van angst.
Een week ging voorbij. Ik probeerde te wennen aan het nieuwe leven en voor de baby te zorgen terwijl mijn man aan het werk was.
’s Avonds kwam mijn schoonmoeder de kamer binnen. In haar handen had ze een dikke envelop. Zonder een woord te zeggen, gaf ze die aan mijn man.
Hij opende hem. Zijn gezicht betrok, zijn handen begonnen te beven.
— Wat is dit? — vroeg ik, terwijl de angst me al bekroop.
Hij keek naar me alsof ik een vreemde voor hem was.
— Pak je spullen, — zei hij met ijzige stem. — Jij en het kind moeten mijn huis uit. Ik geef jullie een uur…
In de envelop bleek een negatieve vaderschapstest te zitten.
Alles in mij stortte in. Ik probeerde het hem uit te leggen, smeekte hem om me tenminste aan te horen.
— Ben je gek geworden? Het is jouw dochter! Ik heb je nooit bedrogen!
— Genoeg gelogen! Het staat zwart op wit in de DNA-uitslag! — schreeuwde hij, terwijl hij zijn vuisten balde.
Mijn schoonmoeder stond in de hoek en glimlachte.
Ik werd diezelfde avond het huis uitgezet. Met mijn kleine dochter in mijn armen stond ik in de stromende regen, zonder te weten waar ik heen moest.
Weken later vond ik onderdak bij een vriendin. Ik hield me nauwelijks op de been door de slapeloze nachten en de wanhoop. Maar diep vanbinnen brandde nog een klein vonkje — ik wist dat ik de waarheid moest achterhalen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
