Mijn man weigerde te betalen voor een operatie die mijn leven had kunnen redden. Toen hij wegliep, zei hij tegen de dokter: « Ik betaal niet voor een gebroken vrouw. Ik ga geen goed geld weggooien aan iets dat zonde is. » –

In dat moment begreep ik dat er iets veranderd was. En dat de angst niet langer van mij was.
Ik was niet alleen. Naast mij waren de hoofdarts en een vrouw in een grijs pak documenten aan het bekijken. Mijn advocaat. Ik had haar vanuit mijn bed geroepen, mijn stem vastberaden. Ik heb haar niet alles verteld. Ik vertelde haar wat nodig was.

Héctor keek naar het tafereel alsof het niet van hem was. Hij pakte zijn horloge op het nachtkastje. Hij kon het niet vinden.

« Wat is dit? » vroeg hij.

« Dit, » zei ik, « is een gerechtelijk bevel. »

De advocaat sprak over toestemming, over verantwoordelijkheden, over het scheiden van bezittingen. Van de verzekering die Héctor zonder kennisgeving had opgezegd. Van het fonds dat ik onaangeroerd had gehouden. De dokter legde het operatieplan uit, dat al was goedgekeurd. Héctor wilde onderbreken. Niemand belde hem.