Mijn man was naar zijn ‘zieke’ ouders vertrokken, en ik besloot hem te verrassen en kwam zonder aankondiging langs…
Elke ochtend werd Julia wakker van het getik van regendruppels tegen het vensterbankje en zag ze de grijze wolken buiten. Het weer leek zich aan te passen aan haar stemming — angstig, onzeker, vol vage vermoedens.
Al drie weken achter elkaar pakte haar man Igor zijn sporttas en zei:
— Mijn ouders voelen zich niet goed, ik ga een paar dagen naar hen toe.
De eerste keer nam Julia zijn woorden begripvol op. Ludmila Pavlovna, haar schoonmoeder, had onlangs een galblaasoperatie ondergaan. Viktor Semjonovitsj, haar schoonvader, klaagde over hoge bloeddruk. Op vijfenzestigjarige leeftijd kan de gezondheid inderdaad te wensen overlaten.
— Natuurlijk, ga maar, — zei zijn vrouw. — Doe hen de groeten en vertel dat ik me ook zorgen maak.
Igor vertrok op vrijdagavond en kwam maandagochtend terug. Hij kwam moe en stil binnen, alsof hij van een zware dienst kwam. Op vragen over de gezondheid van zijn ouders antwoordde hij kortaf:
— Het gaat beter. Maar ze zijn nog zwak.
— Wat heeft mama precies? — vroeg Julia.
— Alles doet pijn. Leeftijd, — gebaarde haar man.
Een week later herhaalde het verhaal zich.
— Weer niet goed? — vroeg zijn vrouw verbaasd.
— Mama is gevallen en heeft zich gestoten. Papa is nerveus. Ik moet gaan, — legde Igor uit terwijl hij schone overhemden in zijn tas legde.
— Zal ik misschien mee gaan? Helpen met iets?
— Niet nodig. Het is daar al krap. Blijf maar thuis.
Julia stemde toe. In de omgang met haar schoonouders probeerde ze altijd afstand te bewaren. Ze drong zich niet op, gaf geen ongewenste adviezen. Ludmila Pavlovna was een gereserveerde vrouw, niet bijzonder warm. Ze spraken beleefd, maar zonder enige hartelijke intimiteit.
Het derde bezoek van haar man vond het volgende weekend plaats.
— Wat is er deze keer? — vroeg Julia terwijl ze toekeek hoe Igor jeans en een trui in zijn tas stopte.
— Papa voelt zich echt slecht. Zijn bloeddruk schommelt. Mama kan het niet alleen aan.
— En de dokter? Hebben jullie een dokter laten komen?
— Ja, maar je weet hoe het tegenwoordig is met de huisartsen. Hij schreef pillen voor en vertrok.
Igor sprak overtuigend, maar iets in zijn toon wekte Julia’s argwaan. Het klonk te geoefend, zonder de echte emoties van iemand die zich werkelijk zorgen maakt om zijn zieke ouders.
— Igor, misschien moeten we hen naar het ziekenhuis brengen? Als het zo ernstig is?
— Ze willen niet. Ze zijn bang voor ziekenhuizen. Ze zeggen dat het thuis rustiger is.
Haar man maakte de tas dicht en kuste zijn vrouw op de wang.
— Verveel je niet. Ik probeer het snel te regelen.
Na Igor’s vertrek bleef Julia alleen achter met een groeiend gevoel van bezorgdheid. Ze probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst telefonisch contact had gehad met haar schoonmoeder. Dat was ongeveer een maand geleden, toen Ludmila Pavlovna belde om een vriendin te feliciteren met haar verjaardag.
Toen sprak haar schoonmoeder opgewekt, informeerde naar het werk van haar schoondochter en vertelde over het werk in het zomerhuisje. Geen enkele klacht over haar gezondheid. Integendeel, Ludmila Pavlovna pochte over de tomatenoogst en haar plannen voor de winter.
— Vreemd, — mompelde Julia, terwijl ze bij het raam stond en naar de herfstregen keek. — Als mama zich zo slecht voelt, waarom belt ze dan niet? Vroeger vertelde ze altijd wanneer ze ziek was.
Op maandag kwam Igor nog somberder terug.
— Hoe gaat het met je ouders? — vroeg zijn vrouw.
— Papa gaat beter. Mama is nog zwak.
— En wat zei de dokter?
— Welke dokter? — begreep haar man niet.
— Nou, de huisarts. Je zei toch dat jullie hem hadden laten komen.
— Oh ja. Hij zei om ze in de gaten te houden. Wordt het erger — naar het ziekenhuis.
Igor kleedde zich snel om en ging achter de computer zitten. Het gesprek nodigde duidelijk niet uit tot verdere discussie.
’s Avonds, toen haar man onder de douche ging, pakte Julia zijn telefoon. Ze had nooit eerder de telefoon van haar man bekeken, maar iets zei haar dat ze nu moest kijken.
Er waren geen oproepen naar de ouders. Geen uitgaande, geen inkomende. In de afgelopen twee weken — geen enkel contact met Ludmila Pavlovna of Viktor Semjonovitsj.
— Hoe kan dat? — fluisterde Julia. — Als Igor bij hen woont, waarom bellen ze dan niet?
Normaal, als haar man weg was, belden zijn ouders Julia minstens één keer. Om te vragen hoe het ging, of ze iets moesten doorgeven aan hun zoon. Dit keer — stilte.
De vierde reis vond plaats de volgende vrijdag.
— Weer naar je ouders? — vroeg Julia.
— Ja. Mama heeft koorts. Ik denk dat ze verkouden is.
— Igor, zal ik toch meegaan? Helpen met de zorg.
— Waarom zou je je extra problemen op de hals halen? — antwoordde haar man scherp. — Jij hebt genoeg werk.
— Het is geen moeite. Het zijn tenslotte jouw ouders. Dan zijn het ook mijn ouders.
— Julia, niet nodig. Het is daar al krap. En je zou nog ziek kunnen worden.
Igor sprak overtuigend, maar vermeed oogcontact. Hij pakte haastig zijn spullen, alsof hij de trein niet wilde missen.
— Met welke trein ga je? — vroeg zijn vrouw.
— Gewone, om zeven uur ’s avonds.
— Wil je dat ik je naar het station breng?
— Niet nodig. Ik kom er zelf wel.
Igor kuste zijn vrouw en vertrok gehaast. Julia bleef achter in een appartement vol onuitgesproken woorden en vreemde toevalligheden.
Zaterdagochtend bracht ze denkend door. Haar gedachten raakten verward en gaven geen rust. Aan de ene kant was het oneerlijk haar man te beschuldigen van liegen zonder bewijs. Aan de andere kant waren er te veel vreemde dingen gebeurd in de afgelopen maand.
— Ben ik echt zo’n achterdochtige vrouw? — berispte Julia zichzelf. — Misschien zijn mijn schoonouders echt ziek, en maak ik me om niets druk?
Tegen de middag had ze een besluit genomen. Als haar schoonouders echt ziek waren, zouden ze zeker blij zijn met de zorg van hun schoondochter. Julia zou een zelfgebakken taart meenemen, fruit kopen, wat lekkernijen verzamelen en haar schoonouders gaan bezoeken.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
