— Ben je helemaal gek geworden?! — schreeuwde hij. — Om een koelkast de familie te vernietigen?!
Masja keek hem recht in de ogen aan:
— Het gaat niet om de koelkast, Valera. Het gaat om je houding tegenover je gezin. Jij leeft alleen. En wij met de kinderen apart. Weet je eigenlijk wat je zonen leuk vinden? Hoe heten hun opvoeders op de kleuterschool? Of… waarom praat ik? Weet je het nummer van hun school wel?
Het was alsof een storm over hun huis trok. Dat jaar moest de reis naar de zee worden afgezegd — er was geen tijd voor vakantie. Drie maanden later werden ze officieel gescheiden. Het appartement werd verkocht, het geld verdeeld — Valera telde elke cent en deed geen stap terug.
Maria verkocht alles wat ze kon, voegde haar spaargeld toe en kocht aan de rand van de stad een tweekamerappartement. Ze had nog een klein bedrag af te lossen op de lening, maar dat was niets vergeleken met de hypotheek die ze samen met haar man hadden gedragen.
Valera keerde terug naar zijn moeder. En de nieuwe koelkast kwam nu precies van pas. Anna Ivanovna ontving haar zoon met open armen: hij was weer bij haar. Ze voedde hem met borsjt, gevulde koolbladeren, gehaktballen met puree. Valera leefde zijn beste leven. Werk — huis, huis — werk. Geen gezin, geen kinderen in de buurt, laat staan problemen.
Maria… Maria was gewend aan moeilijkheden. Ze deed nog steeds hetzelfde als vroeger: werk, kleuterschool, koken, schoonmaken. Alleen nu koken voor drie in plaats van vijf. En het belangrijkste — er klonken geen verwijten of kwetsende woorden meer in huis.
’s Avonds, wanneer de jongens in slaap vielen, ging ze bij het raam zitten met een boek en genoot van het moment. Haar leven was weer van haar.
Er was precies een jaar voorbij. De zomer kwam weer naar de stad, heet, luidruchtig, stoffig. Maar dit keer was het anders voor Masja en haar zonen.
Toen het traditionele vakantieseizoen begon, pakte Maria de koffers, nam de kinderen bij de hand en ging voor het eerst in haar leven met hen naar de zee. Dit keer zonder overtuigingen, ruzies of schandalen, zonder uitleg te hoeven geven waarom het zo belangrijk was voor iedereen.
De reis was eenvoudig: de trein, wagons met een metalen geur en thee in de bekerhouders, de jongens die niet konden slapen van opwinding en elke vijf minuten vroegen:
— Mama, is de zee al dichtbij?
En daar was het — ochtend, zon, zoute lucht en een eindeloze blauwe zee. De zonen waren blij hun sandalen uit te trekken en renden gillend naar het water.
Masja stond op het strand, ademend de zeebries in. Ze sloot haar ogen en haar hart zwol van geluk. Ja, de weg was moeilijk geweest. Ja, er zouden nog veel uitdagingen volgen. Maar nu… nu had ze waarvoor het allemaal de moeite waard was geweest: vrijheid en twee gelukkige zonen, gillend van vreugde in de golven van de zee.
’s Avonds zaten ze op het balkon van de gehuurde kamer, aten watermeloen en lachten. De jongens discussieerden wie het snelst zou leren zwemmen, en Masja luisterde naar hen en dacht: “Ik heb het gered. Ik heb het kunnen.”
De zee waar ze al jaren van droomde, werd het begin van een nieuw leven. Een leven waarin zij zelf beslist waarheen te gaan en weet dat niemand haar dat recht ooit nog kan afnemen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
