— En als we samen zouden gaan? We zouden naast elkaar gelegen kamers in het hotel kunnen boeken. Voor de kinderen is het leuker en voor ons rustiger. Ik red het niet alleen met de jongens.
— Alleen? En Valera dan?
— Hij gaat niet mee. Hij heeft een koelkast voor zijn moeder gekocht en zit nu diep in de schulden.
— Echt waar? Wat een toestand! — verbaasde haar nicht zich. — Nou… goed, laten we dan samen gaan. Zegt Valera niets dat jullie zonder hem gaan?
— Laat hem zeggen wat hij wil. Ik sleep de kinderen toch al alleen, en hij doet alsof hij een buurman is die alleen zijn eigen geld telt, alsof iemand het van hem steelt…
Zo besloten ze het. Ze kocht treinkaartjes — meteen retour, voor zichzelf en de twee jongens. Masja had tenminste een stukje rust verdiend van die eindeloze reeks huishoudelijke taken.
Ondertussen bleef Valera denken dat hij alles goed deed. Hij betaalde de lening voor de koelkast en de helft van de hypotheek. Financiële moeilijkheden deelde hij graag met Masja, maar huishoudelijke taken niet. Het interesseerde hem niet waar zijn vrouw het geld vandaan haalde voor de helft van de maandelijkse betaling. Zijn eigen deel betaalde hij keurig.
Na haar werk snelde Masja naar de kleuterschool om de jongens op te halen, vervolgens naar de winkel, thuis koken, wassen, schoonmaken. Valera daarentegen lag op de bank, uitrustend na zijn werk.
— Jij bent de moeder, — zei hij graag herhalend. — Zorg dan maar voor de kinderen. Dat is jouw verantwoordelijkheid.
Op een dag, toen Masja van haar werk terugkwam, voelde ze dat er iets mis was. Het was stil in het appartement. Ze droeg twee tassen met boodschappen, terwijl de jongens achter haar aanliepen.
Toen Maria de kamer binnenkwam, zag ze Valera achter de tafel zitten met haar laptop. Zijn gezicht was boos en zijn ogen bloeddoorlopen.
— Nou, reizigster? — siste hij door zijn tanden. — Kaartjes gekocht? Naar de zee gegaan? Drie kaartjes, hè? — hij klapte plotseling het deksel van de laptop dicht. — En ik hier, ik betaal leningen, doe alles zelf, en jij geeft je geld alleen uit aan vermaak?!
Masja zette de tassen neer en zei zacht:
— Dit is geen vermaak. Dit is vakantie voor de kinderen… en voor mij. Ik wil dat ze de zee zien.
— Zonder mij?! — vloog Valera op. — En de vader dan? Ben je me vergeten?!
In de gang keken de jongens elkaar aan en drukten zich tegen elkaar aan. Masja keek haar man vastberaden aan en wist dat haar beslissing volledig juist was. Valera sprong op, bijna de stoel omver duwend. Zijn gezicht vertrok van woede.
— Pak je spullen en verdwijn hier direct! — schreeuwde hij zo hard dat de jongens hun oren bedekten met hun handen.
Masja deinsde niet terug. Ze pakte de boodschappentassen op en liep rustig naar de keuken. Toen draaide ze zich om en zei koel:
— Dit is ook mijn appartement. Ik ga nergens heen.
Valera zwierf door de kamer als een opgejaagd dier. Soms pakte hij zijn hoofd vast, soms sloeg hij met zijn vuist tegen de muur. Maar Masja voelde kracht in zich. Ze pakte haar telefoon, tikte een paar keer op het scherm en zei rustig:
— Klaar. De echtscheidingsaanvraag is ingediend.
Valera verstijfde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
