Op een dag werd ik uitgenodigd bij het gemeentehuis. Iemand had mijn pasteitjes geproefd en ze boden me een plekje aan in een nieuw kantoorpand. Een kans op een eigen zaak, met steun. Ik was bang. Vier kinderen, schulden, een zieke zoon… Maar Dasha zei: “Mama, jij kunt dit.” Ze begrepen alles. Meer dan ik dacht. En ik besloot: ik ga ervoor.
Ik begon mijn eigen bedrijf, bakte meer, huurde hulp in. Drie jaar later was mijn kleine café, “Mama’s Pasteitjes”, een begrip in de buurt. We breidden het menu uit, betaalden een derde van de hypotheek af. Sasha ontwierp het logo – een engel. Hij denkt dat opa over ons waakt van boven.
Op een dag kwamen er gasten binnen: Jelena en Michail Arkadjevitsj – eigenaren van een koffieketen. Ze proefden mijn pasteitjes en boden me een contract aan: ze wilden mijn recept, mijn naam, en wilden een vestiging openen in de hoofdstad van de regio. Ze beloofden een appartement en goed onderwijs voor de kinderen.
Ik verstijfde. We waren net weer op de been, en nu dit – verhuizen, verantwoordelijkheid, risico’s. We hielden een familieberaad. De kinderen steunden me. We besloten: we gaan. We betaalden bijna al onze schulden af, kochten een auto, pakten onze spullen.
Op de laatste avond in het dorp kwam Sergej langs. Hij was zichtbaar ouder geworden, zijn ogen vol spijt. Hij zei dat hij trots op me was. Ik zei: “Dankzij jou. Als jij me niet had verlaten, had ik nooit geweten wat ik kon.” Hij schrok. Hij vroeg of hij contact mocht met de kinderen. Ik verbood het niet. Hij blijft hun vader.
Nu vertrekken we. We beginnen opnieuw. Maar het grootste geschenk dat het leven mij gaf is niet geld, geen succes, geen erkenning.
Het grootste geschenk ben ik zelf. Dat ik ben opgestaan van de grond. Dat ik ben blijven vechten. Niet heb opgegeven – voor mijn gezin. Voor de kinderen. Voor het leven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
