Via foto’s op sociale media ontdekte Vera Aleksandrovna dat Marina helemaal niet in Turkije was, maar op Cyprus. Daarna in Rome. Vervolgens in Parijs. Op elke foto glimlachte ze, lachte ze, poseerde ze voor de Eiffeltoren in een jurk van gerookte zalmkleur. De baardige man heette Andrej — gescheiden, zakenman, woonachtig in Europa.
Onder een van de foto’s schreef Marina: “Wanneer een vrouw stopt met wachten op een wonder van haar man, vindt ze het wonder zelf.”
Kort daarna kwamen de echtscheidingspapieren. Vova las ze niet eens — hij tekende automatisch en bracht ze terug naar het postkantoor.
In de keuken zat Vera Aleksandrovna, grijs geworden in die weken, en fluisterde:
— Ik wilde alleen dat het goed ging met mijn zoon… En nu is hij alleen achtergebleven. Hij wilde naar de zee, en nu… eenzaamheid en schaamte…
Nog eens twee weken later ging de deurbel.
Vova deed met tegenzin open. Op de drempel stond Marina — mooi, verzorgd, in een stijlvolle blouse en met een lichte mediterrane teint. Hij kon zijn ogen niet geloven.
— Hoi, Vovtsjik! — zei ze en stapte het appartement binnen alsof ze nooit was weggegaan. — Ik moet iets ophalen — oude foto’s, documenten. Vind je dat goed?
Hij knikte zwijgend. Stond stil, zweeg, en vroeg toen toch:
— Jij… jij bent gelukkig met die Andrej?
— Natuurlijk, gelukkig. Heel gelukkig zelfs. Maar het belangrijkste is — hij respecteert me. Jij hebt me nooit gerespecteerd.
— Is dat omdat ik toen een reis voor mama kocht en niet voor jou?
— Nee, Vova. Omdat jij altijd mama boven mij koos. Altijd. Met de auto, met de vakantie, zelfs wanneer ik vroeg om samen een avond door te brengen, nodigde je toch je moeder uit voor het diner.
Hij wilde tegenwerpen, maar kon niet — want het was allemaal de pure waarheid.
— Weet je waarom ik toen geen scène heb gemaakt? — vroeg ze plotseling met een sluwe glimlach. — Toen je aankondigde dat mijn vakantie niet doorging?
Vova liet zijn ogen zakken. Hij vermoedde al wat ze zou zeggen.
— Omdat ik begreep: als jij niet kunt kiezen tussen je vrouw en je moeder, is het beter dat ik zelf ga. Zonder geschreeuw, zonder hysterisch gedrag. Vrouwelijk, met waardigheid.
Ze pakte het oude fotoalbum, keek er nog één keer naar en zei zacht:
— Nou goed… Vaarwel, Vova.
En ze vertrok.
Hij bleef gewoon in de gang staan.
In de keuken zat zijn moeder. Ze kwam niet naar buiten, in de hoop dat zoonlief en Marina misschien zouden verzoenen.
— Zoonlief, ik heb niet afgeluisterd… Hoe is het gegaan? — vroeg ze met trillende stem.
— Niets bijzonders. We hebben gewoon afscheid genomen.
“Mijn man stuurde zijn moeder naar de zee. Maar hij had niet verwacht dat ik ook zou vertrekken. Voor langere tijd.”
Vera Aleksandrovna verborg haar gezicht in haar handen:
— Heer… ik had toen maar beter niet naar die verdomde zee kunnen gaan…
Een halfjaar later werd Vova stiller, sprak minder, stopte met drinken. Op een gegeven moment begreep hij dat alcohol het verlies van degene die hij zo stom had laten gaan niet kon vervangen. Hij richtte zijn vrijgezellenleven met zijn moeder in: naar werk, en ’s avonds bij het raam zitten en naar de zonsondergang kijken.
En in een ver land leefde Marina een nieuw leven. Met Andrej reisde ze naar de bergen en de zee, probeerden ze exotische gerechten, leerden ze de tango dansen en waren ze van plan een hond te nemen.
— Luister, heb je er ooit spijt van dat alles zo is gelopen? — vroeg Andrej haar op een dag.
— Nee, natuurlijk niet, — antwoordde Marina. — Want voor het eerst in mijn leven voelde ik me waardig om lief te hebben. Niet uit plicht, niet uit compromissen — maar gewoon echte, oprechte liefde.
Ze liepen hand in hand langs de boulevard. De zee kabbelde en omarmde zachtjes het strand. Het was warm en verrassend goed.
Precies zoals op die dag dat die noodlottige reis haar dwong het al jaren bestaande aanbod van een man die stiekem verliefd op haar was te accepteren. Een aanbod dat ze jarenlang in haar hart had bewaard, wachtend op het juiste moment om “ja” te zeggen tegen een nieuw leven.
En dat moment vond zichzelf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
