— Weet je wat het verschil is tussen jou en Olga? — ze wees naar mij. — Zij wordt ouder met waardigheid. Elk jaar wordt ze wijzer, interessanter, mooier. Jij… jij wordt gewoon oud. En verbitterd.
Iedereen zweeg. Victor werd rood, maar hij zei niets. Marjolein ging door:
— De vrouw die al dertig jaar aan je zijde staat, die je kinderen heeft gegeven, alles heeft verdragen – zij verdient respect, geen publieke vernedering. Als je dat niet ziet, ligt het probleem niet bij haar. Het ligt bij jou.
Ze liep naar me toe, pakte mijn hand en zei:
— Kom, lieverd. Het is jouw dag. We gaan feestvieren zoals jij het verdient.
We liepen naar het terras, waar muziek, lichtjes en gelach waren. De gasten volgden ons. Victor bleef alleen achter in de woonkamer. Voor het eerst zag ik hem echt van zijn stuk gebracht.
Later probeerde hij zich te verontschuldigen. Hij zei dat hij moe was, een slechte dag had. Maar ik luisterde al niet meer. Er was iets in mij veranderd. Marjolein had gelijk: ik word wijzer. Hij wordt gewoon ouder. En steeds verder verwijderd van de man van wie ik ooit hield.
Deze verjaardag was een keerpunt. Ik realiseerde me dat ik niet langer zou zwijgen, verdragen of mezelf verklaren. Ik ben 57 – en daar ben ik trots op. Niemand zal me nog kleineren. Zelfs mijn man niet.
De volgende dag opende ik mijn koffer en begon ik mijn spullen te pakken. Niet omdat ik wegging. Maar omdat ik eindelijk voor mezelf kies.
Met de jaren komt wijsheid en kracht. Kracht om te zeggen: “Genoeg.” Kracht om te leven zoals ik dat wil.
En weet je wat het mooiste is? Alles ligt nog voor me.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
