Alvarez ging tussen ons in staan. « Mevrouw, wilt u alstublieft buiten wachten? »
Ryan stak zijn hand op. « We gaan niet praten zonder advocaat. »
‘U heeft er recht op,’ zei Alvarez kalm. ‘Maar we hebben voldoende reden om vragen te stellen.’
‘Vragen over wat?’ snauwde Donna.
Alvarez liet haar de beelden zien. « Waarom werd je om 2:17 uur ‘s nachts gezien terwijl je een baby uit de kraamafdeling droeg? »
Haar gezicht betrok. « Ik had een deken bij me. »
« We hebben ook een ziekenhuisarmbandje gevonden in het kluisje van verpleegster Marsh, » voegde Alvarez eraan toe. « Kent u haar? »
Donna klemde de rozenkrans steviger vast.
Megan riep uit: « Waar is mijn baby? »
‘Baby’s worden door elkaar gehaald,’ zei Donna koeltjes. ‘Mensen moeten ophouden met hysterisch doen.’
Ik balde mijn vuisten. « Omdat jij het gepland had. »
Ryan schreeuwde: « Stop ermee! Dit is waanzinnig! »
‘Eigenlijk niet,’ zei Alvarez kalm.
Een agent kwam binnen met een tas vol bewijsmateriaal. Daarin zat een armband – die was noch van mij, noch van Megan.
Alvarez draaide zich naar Ryan om. « Uit uw telefoongegevens blijkt dat u herhaaldelijk contact heeft gehad met verpleegster Marsh vóór de bevalling, en opnieuw nadat u om een DNA-test had gevraagd. »
Ryan werd bleek.
Donna snauwde: « Hij beschermde zijn gezin! »
‘Waarvan?’ vroeg Alvarez. ‘De waarheid?’
Toen kraakte de radio.
“We hebben verpleegster Marsh gevonden. In de parkeergarage. Ze heeft een baby bij zich.”
Mijn knieën begaven het bijna.
Alvarez keek me recht in de ogen. « We brengen de baby naar boven. Houd je klaar voor identificatie en onmiddellijke DNA-bevestiging. »
Donna glimlachte schuchter. ‘Je zult me dankbaar zijn,’ fluisterde ze. ‘Als je de juiste baby hebt.’
En toen werd het duidelijk:
Dit was geen toeval.
Het was een keuze.
