Toen we begonnen met de voorbereidingen op de geboorte, nam zij alles over. Ze koos het meubilair, verwierp mijn keuzes en stond erop:
“De babykamer moet blauw zijn. Jullie krijgen een jongen.”
De zwangerschap was zwaar voor mij. Ik was constant misselijk, kon nauwelijks eten. Maar dat interesseerde Marina niet. Ze kwam naar het huis, vulde het met de geur van vet eten, terwijl ze glimlachend toekeek hoe Oleg genoot van haar kookkunsten, terwijl ik nauwelijks op mijn benen kon staan.
Ik hield het niet meer vol. Ik vroeg Oleg om haar niets meer te vertellen.
Maar op de een of andere manier, toen we naar de echo gingen om het geslacht van de baby te weten te komen, zat Marina al in de wachtkamer. Ik verstijfde. Hoe wist ze het?
“Het is een meisje,” zei de arts.
Ik kneep in Olegs hand, mijn hart klopte sneller. We hadden zo lang op dit moment gewacht. Een dochter. Ons kleine meisje. Ik keek naar Oleg, hopend dezelfde vreugde in zijn ogen te zien.
Zijn gezicht lichtte op van geluk. Maar toen zag ik Marina.
Ze perste haar lippen tot een dunne lijn.
“Je kon hem niet eens een jongen geven,” siste ze. “Hij had een erfgenaam nodig.”
Ik balde mijn vuisten.
“Een erfgenaam van wat? Zijn videogamecollectie?” mijn stem brak. “En trouwens, het geslacht van het kind wordt bepaald door de vader, niet door de moeder.”
Marina kneep haar ogen samen.
“Leugens,” zei ze kortaf. “Jouw lichaam is de schuldige! Je was nooit goed genoeg voor mijn zoon.”
De arts kuchte ongemakkelijk, de verpleegster wierp me een meelevende blik toe. Ik klemde mijn kaken op elkaar.
“Laten we gaan, Oleg,” fluisterde ik.
In de auto draaide ik me naar hem toe.
“Hoe wist ze van de echo?”
Oleg wendde zijn blik af.
“Ik heb het haar verteld.”
Woede borrelde in me op.
“Ik had je gevraagd dat niet te doen! Ze maakt me kapot!”
“Ze is de grootmoeder,” zei hij alleen maar.
Ik schudde mijn hoofd.
“En ik ben je vrouw! Ik draag ons kind! Kan het je überhaupt iets schelen hoe ik me voel?”
“Negeer haar gewoon,” zei hij.
Makkelijk gezegd. Hij was niet degene die werd aangevallen. Hij was niet degene die zich eenzaam voelde. Mijn man beschermde me niet.
Toen de weeën begonnen, overspoelde de pijn me. Alles werd wazig voor mijn ogen. Ik hoorde de artsen nauwelijks.
En toen ging alles mis.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
