Dat moment besloot ik: ik laat dit niet zomaar voorbijgaan. ⬇️⬇️
Ons huwelijk was nooit perfect, maar ik geloofde dat mijn man mij accepteerde zoals ik ben. Dat de jaren samen en de geboorte van ons kind ons sterker hadden gemaakt. Maar op dat moment voelde ik me verraden. Afgewezen. Onzichtbaar.
Ik legde zijn telefoon terug en zat lange tijd alleen. En toen dacht ik: als hij mijn schoonheid niet ziet, dan mag de wereld die wél zien.
Ik koos de mooiste foto’s die ik zelf had genomen – bij de zee, in een badpak, glimlachend. En ik plaatste ze op Facebook met het onderschrift:
“Ik omarm mezelf en geniet van elk moment. #Zelfliefde #Herinneringen”
De reacties waren overweldigend. Vrienden en familie overspoelden me met complimenten, steun en hun eigen verhalen over zelfacceptatie. Elk bericht gaf me kracht.
Die avond keek ik mijn man recht in de ogen. Hij begreep meteen dat er iets was.
“Ik heb je berichten gelezen,” zei ik zacht maar vastberaden. “Hoe kon je zo over mij praten?”
Hij werd lijkbleek en bedekte zijn gezicht met zijn handen.
“Ik… ik besefte niet hoe erg het je zou raken,” mompelde hij. “Sinds de geboorte van onze baby voel ik me zelf ook onzeker. Ik projecteerde dat op jou. Het spijt me.”
Ik wilde schreeuwen, hem verwijten maken. Maar ik haalde diep adem.
“Een relatie draait om steun, niet om afbreken. Als je wilt, kunnen we samen proberen dit te herstellen.”
Ontroerd door mijn woorden, stemde hij in met relatietherapie. Enkele weken later leerden we opnieuw eerlijk met elkaar te praten, zonder spot of verwijten. Hij werd weer aandachtiger, en ik voelde me opnieuw gezien en gewaardeerd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
