De volgende ochtend kocht ze een zwangerschapstest.
Twee streepjes verschenen bijna onmiddellijk — scherp, helder, onmiskenbaar. Marina zat op de badrand en keek naar dat kleine stukje plastic dat alles veranderde.
Een kind. Hun kind.
De eerste gedachte was warm, blij. De tweede — ijskoud. Ze stelde zich voor hoe ze met een baby in haar armen de tafels bleef dekken voor Olegs zakenpartners, koken, schoonmaken, bedienen. Alleen nu ook nog met een kinderwagen, die niemand zou uitlaten terwijl zij het deeg kneedde voor het volgende taartje.
Nee.
Dat woord klonk in haar hoofd helder en vastbesloten.
Nee.
Ze wilde niet dat haar kind opgroeide met het voorbeeld van een moeder die als dienstmeisje werd behandeld. Ze wilde niet dat haar dochter leerde om handig en onzichtbaar te zijn. En ze wilde niet dat haar zoon dacht dat vrouwen er zijn om te dienen.
Marina pakte haar telefoon en toetste een nummer in.
— Hallo, Lena? Met Marina. Zeg, jij zei toch dat je broer advocaat is? Ik heb advies nodig. Serieus advies.
De volgende twee weken verliepen in een vreemde tweedeling. Uiterlijk was alles zoals altijd: Marina kookte, maakte schoon, glimlachte. Maar vanbinnen verzamelde ze zorgvuldig informatie.
Lena bracht haar in contact met haar broer — Maksim, een familierechtadvocaat. Een jonge man met een opmerkzaam gezicht luisterde naar haar verhaal zonder haar te onderbreken.
— Ik begrijp het, — knikte hij. — Eerste vraag: bent u zeker? Dat u wilt scheiden?
— Absoluut.
— Goed. Dan gaan we kijken naar de eigendommen. Vertel me meer over de bezittingen van uw man.
Marina vertelde. En toen kwam een interessante ontdekking. Oleg had, om belastingen te optimaliseren, een deel van zijn zaken op haar naam gezet: het appartement in het centrum, commercieel vastgoed, een aandeel in een van zijn bedrijven. Op papier was zij mede-eigenaar van een aanzienlijk vermogen.
— Formeel is dit uw eigendom, — zei Maksim terwijl hij de documenten doornam. — Ja, ik begrijp dat u dit feitelijk niet beheerde, maar juridisch gezien… dit is interessant.
— Wat bedoelt u?
— Dat u bij een scheiding een zeer sterke positie heeft. Bovendien bent u zwanger. En als u kunt aantonen dat er sprake was van ongelijke verdeling van huishoudelijke taken, van emotionele druk… Dan hebben we een solide zaak.
Marina liet alvast een DNA-test uitvoeren. Maksim legde uit dat dit haar vastberadenheid zou tonen — ze liep niet zomaar weg, ze zorgde juridisch voor de toekomst van haar kind.
— Hij zal schrikken, — zei Maksim. — Wanneer hij begrijpt dat dit geen emotie is, maar een goed doordacht plan.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
