Mijn man dacht dat ik weer zijn gasten zou bedienen, maar ik zette een doos met een cadeau voor hem neer — een cadeau dat hem deed verbleken van angst.
Marina stond bij het raam en keek hoe de herfstregen tegen het glas tikte. Achter haar klonken stemmen — Oleg legde de kinderen iets uit, zijn stem klonk kalm en zelfverzekerd, zoals altijd. Zo was hij altijd als hij met Dima en Katja sprak.
Tegenover hen was hij een geduldige vader die kon lachen om een grap, helpen met huiswerk en luisteren naar klachten over leraren.
Tegenover haar was hij het hoofd van het gezin.
— Marina, waarom sta je zo stil? — Oleg sloeg zijn arm om haar schouders en trok haar naar zich toe. — Ik dacht, misschien kunnen we Sergej Viktorovitsj en zijn vrouw zaterdag uitnodigen. We hebben ze lang niet gezien, en er is een reden — het contract is eindelijk getekend. Je maakt toch weer iets bijzonders klaar, hè? Jij bent daar zo goed in.
Marina voelde hoe de spanning in haar opkwam. Alweer.
— Oleg, misschien kunnen we uit eten gaan? Met z’n vieren, dat zou gezellig zijn…
— Waarom? — hij begreep het oprecht niet. — Thuis is het toch gezelliger. En bovendien, jij kookt zo goed dat geen enkel restaurant daaraan kan tippen. Weet je nog hoe iedereen de vorige keer vol bewondering was over jouw eendenfilet? Sergej Viktorovitsj heeft het er nog steeds over.
Hij kuste haar op haar slaap en liep weg. Het gesprek was voorbij, de beslissing genomen. Marina bleef bij het raam staan.
Vijf jaar geleden, toen ze trouwden, dacht ze dat ze de loterij had gewonnen. Oleg was succesvol, welgesteld, zelfverzekerd. Na zijn scheiding van zijn eerste vrouw voedde hij twee kinderen op — Dima en Katja. Marina werd niet alleen verliefd op hem, maar ook op het plaatje: een hecht gezin, een groot huis, stabiliteit.
Maar dat plaatje bleek slechts een etalage te zijn waarachter een heel andere werkelijkheid schuilging.
— Marina! — riep de dertienjarige Katja terwijl ze de keuken in stormde. — Luister, ik heb maandag een witte blouse nodig. Wil je die strijken?
— Katja, ik heb je geleerd hoe je een strijkijzer moet gebruiken…
— Ja, maar jij doet het beter, — zei het meisje al terwijl ze de gang uit rende. — Alvast bedankt!
Marina sloot even haar ogen. Zo ging het altijd. Altijd zo.
Het eerste jaar probeerde ze voor Dima en Katja bijna een moeder te worden. Ze kookte hun lievelingsgerechten, hielp met huiswerk, luisterde naar hun puberproblemen. Maar hoe meer ze haar best deed, hoe meer ze als huishoudelijke hulp werd gezien. Papa’s vrouw, die er was voor het gemak.
Wanneer Marina probeerde daar met Oleg over te praten, lachte hij alleen maar: “Ze zijn nog kinderen. Trek je er niets van aan. Dat komt met de tijd wel goed.”
Maar de tijd ging voorbij, en er veranderde niets.
— Marina, waar zijn mijn sneakers? — de zeventienjarige Dima keek de keuken in. — Ik heb ze gisteren op het balkon laten staan.
— Dan liggen ze daar waarschijnlijk nog.
— Verdorie, ze zijn vies. Waarom heb je ze niet schoongemaakt?
— Dima, je hebt toch handen?
De jongen keek haar verbaasd aan, alsof ze in een vreemde taal sprak.
— Nou ja, ik was ze zelf wel, — zei hij met een toon alsof hij haar een gunst deed.
Marina dacht terug aan een gesprek met Oleg een maand geleden. Ze had eindelijk de moed gevonden om te zeggen dat ze zich meer als een dienstmeid voelde dan als een echtgenote.
— Marina, waar heb je het over? — had Oleg gezegd terwijl hij haar omhelsde. — Ik hou van je. Dat weet je toch. Ik ben gewoon zo’n man met een sterk karakter. Ik ben gewend de leiding te nemen, beslissingen te nemen. Maar dat betekent niet dat ik je niet waardeer. Ik waardeer je juist enorm. Jij zorgt voor warmte, voor orde, jij maakt van dit huis een thuis.
Het klonk mooi. Bijna overtuigend.
— Maar Oleg, ik ben moe. Die eindeloze diners voor jouw zakenpartners, recepties, feestjes… Ik moet elke keer weer iets nieuws bedenken, de tafel dekken, gasten vermaken, en daarna alles opruimen…
— Lieverd, — hij streek door haar haar, — maar dat hoort bij mijn werk. Die diners zijn zakelijke ontmoetingen, gewoon in een informele sfeer. En jij doet het geweldig. Weet je hoe vaak mensen tegen me zeggen dat ik geluk heb met mijn vrouw? Dat je slim, mooi en gastvrij bent?
Hij kuste haar, en het gesprek was opnieuw voorbij.
De zaterdag kwam sneller dan ze wilde. Marina stond vroeg op, maakte een boodschappenlijst en ging naar de markt. Ze koos groenten, vlees, kaas. Thuis begon ze te koken.
Oleg kwam rond het middaguur de keuken binnen:
— Nou, hoe gaat het? Alles volgens plan?
— Ja, — antwoordde Marina kort, zonder op te kijken van het snijden.
— Perfect. Ik hou van je.
Die zin. Hij zei het vaak, vooral als hij iets van haar wilde of als hij voelde dat ze ontevreden was. “Ik hou van je” was zijn universele pleister, bedoeld om alle scheuren te bedekken.
Om vijf uur stond de tafel klaar. Marina had gedoucht, een nette jurk aangetrokken, haar haar gedaan. Ze keek naar haar spiegelbeeld en herkende zichzelf niet meer. Wanneer was ze veranderd in een schaduw? In een mooi accessoire voor het interieur?
De gasten kwamen op tijd. Sergej Viktorovitsj en zijn vrouw Ljoedmila — een vriendelijk stel van in de vijftig. Oleg ontving hen met open armen, grappen en drankjes. Marina glimlachte, serveerde hapjes, schonk wijn bij.
— Marina, dit is gewoon een meesterwerk! — zei Ljoedmila toen ze de salade proefde. — U weet ons elke keer weer te verrassen. Wilt u het recept delen?
— Natuurlijk, — glimlachte Marina automatisch.
— Onze Marina is een tovenares, — straalde Oleg. — Stel je voor, ze heeft dit allemaal zelf gemaakt, met haar eigen handen. Ik zeg het altijd: ik heb geluk met mijn vrouw.
“Hij heeft geluk,” dacht Marina terwijl ze de borden neerzette.
Na het diner volgde een lange avond met cognac, gesprekken over zaken, politiek en toekomstplannen. Marina zat erbij, knikte op het juiste moment, schonk bij, ruimde vuile borden af. Tegen middernacht vertrokken de gasten eindelijk.
— Wat een avond, — Oleg rekte zich tevreden uit. — Marina, je bent geweldig. Dank je. Ik ga slapen, ik ben moe. Jij redt je hier wel, toch?
Hij knikte naar de stapel vuile vaat en vertrok naar de slaapkamer.
Marina bleef in de keuken staan, keek naar de schalen met restjes eten, de wijnglazen met lippenstiftsporen, het tafelkleed met vlekken van rode wijn. Haar handen trilden.
Ze wist niet meer hoe ze in de badkamer was beland. Ze deed de deur op slot, zette het water aan, ging op de rand van het bad zitten. En pas toen liet ze zichzelf huilen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
