We gingen zitten en ik schoof de zwart-witfoto van oma Evelyn met haar pasgeboren baby op tafel.
Rose nam het in haar handen. « Is dit zij? »
‘Ja,’ bevestigde ik. ‘Dat was mijn grootmoeder. En Rose, zij heeft haar hele leven naar je gezocht.’
« Ze heeft haar hele leven naar je gezocht. »
Vervolgens liet ik hem het notitieboekje en de stapel afgewezen sollicitaties zien.
Rose luisterde aandachtig naar het hele verhaal over de geheime kelder en de jarenlange zoektocht ernaar, terwijl de tranen stilletjes over haar wangen stroomden.
« Ik heb altijd gedacht dat ik een geheim was dat begraven moest worden, » zei ze uiteindelijk, haar stem schor. « Ik wist niet dat ze naar me op zoek was geweest. »
‘Ze is nooit gestopt,’ zei ik vastberaden tegen haar. ‘Nooit, geen enkele keer. De tijd was gewoon op.’
« Ze had gewoon geen tijd meer. »
We praatten urenlang, en toen we elkaar uiteindelijk voor het café omhelsden om afscheid te nemen, voelde ik die diepe, definitieve klik van een puzzelstukje dat precies op zijn plaats viel.
Ik had het antwoord gevonden op Evelyns oudste vraag.
Rose en ik praten vaak. Het is niet zo’n grote, perfecte familiebijeenkomst zoals in de films, maar het is wel echt.
Elke keer als ze lacht, en ik die lichte, ietwat hese intonatie hoor die me zo aan oma doet denken, heb ik het gevoel dat ik eindelijk datgene heb bereikt wat Evelyn niet voor elkaar had gekregen.
Ik had het antwoord gevonden op Evelyns oudste vraag.
