De zoektocht was een wervelwind van angst en slapeloze nachten.
Haar naam was Rose. Ze was 55 jaar oud en woonde een paar plaatsen verderop.
Ik stuurde een bericht dat aanvoelde als een sprong in het diepe: Hallo. Mijn naam is Kate, en het lijkt erop dat je qua DNA-profiel direct met me overeenkomt. Ik denk dat je mijn tante zou kunnen zijn. Als je het goed vindt, zou ik heel graag met je willen praten.
De volgende dag kwam haar antwoord: Ik weet al sinds ik heel jong was dat ik geadopteerd ben. Ik heb nooit antwoorden gekregen. Ja. Laten we afspreken.
Ik verstuurde een bericht dat aanvoelde als een sprong in het diepe.
We kozen een rustig café, halverwege tussen zijn stad en de mijne. Ik kwam vroeg aan en scheurde een servet aan flarden.
Toen kwam ze binnen. En ik begreep het meteen.
Dat waren haar ogen… ze had de ogen van een grootmoeder.
‘Kate?’ vroeg ze met een zachte, aarzelende stem.
Dat waren haar ogen… ze had de ogen van een grootmoeder.
« Roos, » wist ik nog uit te brengen toen ik opstond.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
