‘Ze heeft er met niemand over gepraat,’ snikte ik. ‘Niet met mama. Niet met mij. Ze heeft die last veertig jaar lang alleen gedragen.’
Ik keek rond in deze kleine, donkere kelder en plotseling begreep ik eindelijk waarom de stilte er zo zwaar aanvoelde.
‘Ze heeft dat hier niet allemaal opgesloten omdat ze het vergeten was,’ mompelde ik. ‘Ze heeft het daar opgesloten omdat ze het niet kon…’
We droegen alles naar boven. Ik zat in de woonkamer en staarde vol ongeloof naar de dozen.
« Ze had nog een dochter, » herhaalde ik.
‘En ze heeft ernaar gezocht,’ zuchtte Noah. ‘Ze heeft er haar hele leven naar gezocht.’
Ik opende het notitieboekje opnieuw. In de kantlijn stond een voornaam: Rose.
Ik liet het aan Noah zien. « We moeten haar vinden. »
De zoektocht was een wervelwind van angst en slapeloze nachten.
Ik belde instanties, ik doorzocht online archieven, en ik wilde wel gillen toen ik ontdekte dat papieren documenten uit de jaren 50 en 60 vrijwel onvindbaar waren.
Telkens als ik de neiging had de papieren te verfrommelen en op te geven, kwam het briefje van mijn oma weer bij me op: « Nog steeds niets. Ik hoop dat het goed met haar gaat. »
Dus ik heb me aangemeld voor een DNA-matchingservice. Ik dacht dat het een gok zou zijn, maar drie weken later ontving ik een e-mail met de mededeling dat er een match was.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
