Ik raakte het oude hangslot met mijn vingertoppen aan. Ik had nog nooit een sleutel voor deze deur gezien.
« Noah, » riep ik zachtjes. « Ik denk dat we het open moeten maken. Er liggen misschien nog wel wat spullen van oma daaronder. »
Ik had nog nooit een sleutel voor deze deur gezien.
‘Weet je het zeker?’ Noah legde een hand op mijn schouder.
We braken het hangslot open. Het gaf mee met een aanhoudend, krakend geluid, waarna we de deur open duwden. Een vlaag koude, stilstaande lucht steeg op ons af.
Noah ging als eerste naar beneden, de lichtstraal van zijn zaklamp sneed door het stof. Ik volgde hem voorzichtig de smalle trap af.
Wat we aantroffen was veel erger, en tegelijkertijd veel beter, dan alles wat ik had verwacht.
We braken het hangslot open en duwden vervolgens de deur open.
Langs een van de muren stonden keurig op een rij stapels kartonnen dozen, dichtgeplakt met tape en voorzien van etiketten in oma’s handschrift.
Noah opende de dichtstbijzijnde.
Helemaal bovenaan, netjes opgevouwen en perfect bewaard gebleven, lag een klein babydekentje, vergeeld door de tijd. Daaronder een paar wollen babyschoentjes.
Vervolgens een zwart-witfoto.
Noah opende de dichtstbijzijnde doos.
Het was oma Evelyn! Ze kon niet ouder dan 16 jaar zijn geweest, zittend in een ziekenhuisbed.
Haar ogen waren wijd open, uitgeput en vol angst. In haar armen hield ze een pasgeboren baby, gewikkeld in dezelfde deken.
En toen begreep ik dat deze baby niet mijn moeder was.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
