Het huis leek wel stil te staan in de tijd.
Alles stond precies op dezelfde plek als de vorige keer dat ze er was geweest. Haar pantoffels stonden naast de bank en er hing nog steeds een lichte, zoete geur in de lucht.
Noah schudde mijn hand. « We doen het rustig aan, » beloofde hij.
Het inpakken van oma’s hele leven in dozen was hartverscheurend. We vonden een verjaardagskaart die ik in groep 4 had gemaakt, een gebarsten foto van mama als kind en zoveel andere herinneringen.
Toen we klaar waren, stond ik buiten, voor de keldertür.
Ik bevond me buiten, voor de keldertür.
Het was het enige deel van het huis dat ik niet kende, het enige mysterie dat oma mee het graf in had genomen.
Maar nu was ze er niet meer om me tegen te houden.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
