Mijn ex-verloofde liet me $ 20.000 aan schulden achter nadat ik onze bruiloft had afgeblazen - dus ik verkocht zijn erfstukring, ter waarde van $ 25.000, om deze af te betalen

De volgende ochtend, stipt om 9:01 uur, pakte ik de ring zorgvuldig in en stuurde hem naar Heritage Appraisals in het centrum van Springsdale. Het bedrijf was gespecialiseerd in antieke sieraden en had uitstekende online recensies.

Wat mij betreft was de ring al verkocht en ik was vastbesloten elk bod te accepteren. Drie dagen later ontving ik de taxatie. Vierentwintigduizendachthonderd dollar. Bijna genoeg om mijn hele schuld te dekken.

Ik maakte een screenshot van de recensie en stuurde die naar Jake: "Zeg tegen Liam dat de ring weg is. Hij had me niet moeten onderschatten."

Ongeveer 30 seconden later ging mijn telefoon over.

" Hallo ? "

"JIJ EGOÏSTISCH WIJF! HEB JE MIJN FAMILIERING VERKOCHT?!" Liams stem trilde van woede. Blijkbaar had hij me vrij snel gedeblokkeerd toen hij doorhad dat ik niet blufte.

"Ja, dat heb ik gedaan. Ik heb je al meerdere keren gewaarschuwd."

"JE HAD GEEN RECHT! HET WAS VAN MIJN OVERGROOTMOEDER! JE HEBT ONS ERFGOED VERNIETIGD!"

"Jouw erfenis? Jouw erfenis heeft me opgelicht en me een schuld van $ 20.000 opgeleverd. Daden hebben gevolgen, Liam."

"DIT MAG JE NIET DOEN! IK GA JE AANKLAGEN! IK GA..."

Ik heb opgehangen.

Voor het eerst in weken glimlachte ik. Maar Liam was nog niet klaar. O nee, verre van.

Die avond, rond 22.00 uur, hoorde ik een klop op mijn voordeur. Een agressieve, woedende klop die de hond van mijn buren deed blaffen.

"Amy! Doe deze deur open! DOE HEM ONMIDDELLIJK OPEN!"

Ik keek door het kijkgaatje. Liam stond op mijn veranda, zijn gezicht rood van woede, zijn vuisten gebald.

"WAAR IS ZE? GEEF MIJ DE RING! NU!"

Ik opende de deur net ver genoeg om via de beveiligingslijn te kunnen spreken. "Ze is er niet meer, Liam. Ik zei toch dat ze er niet meer zou zijn."

"NEE! Je liegt! Je probeert me alleen maar pijn te doen! Geef me mijn ring terug!"

Ik liet hem de bon van de taxateur zien. "Ze is al weg. Hier is het bewijs. Je kunt blijven schreeuwen, maar ze komt niet terug."

Toen verloor hij volledig zijn kalmte. De man op wie ik verliefd was geweest en met wie ik wilde trouwen, begon me vanaf mijn oprit allerlei scheldwoorden toe te schreeuwen.

"JE BENT GEMEEN! JE BENT KLEIN! JE ZULT HIER SPIJT VAN KRIJGEN! MIJN FAMILIE ZAL JE VOOR ALTIJD HATEN!"

Mevrouw Peterson, mijn buurvrouw, kwam naar buiten in haar badjas en pantoffels. "Is alles goed, lieverd?" vroeg ze me.

"Ja, mevrouw Peterson. Ik ben even het vuilnis buiten aan het zetten." Ik sloeg de deur voor Liams neus dicht en deed hem op slot.

De gevolgen waren onmiddellijk en bruut. Liams familie begon me te bellen. Zijn moeder, zus en zelfs zijn neef uit Portland waren woedend vanwege het "kostbare familie-erfstuk" dat ik had "gestolen".