Drie weken voor mijn bruiloft ontdekte ik dat mijn verloofde vreemdging. De schulden die ik had door het afzeggen van onze bruiloft, drukten me volledig de grond in, en hij weigerde me te helpen. Het enige wat ik nog had, was de kostbare familiering die hij me had gegeven. Dus verkocht ik die voor $ 25.000. Zijn reactie was ronduit episch.
Er hangt een trouwjurk in mijn kast die ik nooit zal dragen. Hij is van ivoorkleurige zijde met perfect kralenwerk, maat 40, en $1400 is weggegooid. Maar dat is nog niet eens het ergste. Mijn naam is Amy, en vorige maand zou ik Mrs. Liam Whatsit worden. Maar het lot besliste anders.
Een trouwjurk aan een hanger | Bron: Pexels
Liam en ik waren al meer dan een jaar verloofd. Alles was tot in de puntjes gepland. De locatie in Valley View Gardens, de bloemen, de band en zelfs de taartproeverij waren tot in de puntjes geregeld. Ik had voor alles een aanbetaling van $ 20.000 gedaan, en elke cent was niet restitueerbaar.
Het was mijn vriendin Jenny die vorige maand mijn perfecte wereldje op zijn kop zette. Ze zag Liam en zijn ex-vriendin Chloe in een café aan Fifth Avenue, en volgens haar beschrijving gedroegen ze zich niet als oude vrienden die weer contact zochten.
"Amy, het spijt me dat ik je dit moet vertellen," zei Jenny met trillende stem aan de telefoon. "Maar ik zag net Liam met Chloe. Ze waren... ze hielden elkaars hand vast."
Een romantisch stel in een restaurant | Bron: Unsplash
Mijn maag keerde letterlijk om. "Weet je het zeker?"
"Schat, ze stonden praktisch te zoenen in een hoekje. Het spijt me zo."
Toen stortte mijn perfecte wereldje in. Ik confronteerde Liam diezelfde avond, en hij probeerde het niet eens te ontkennen.
"Het is gewoon gebeurd, Amy," zei hij, zonder me ook maar aan te kijken. "Chloe en ik hebben een verleden. Dat weet je."
"Een verleden? We zouden over drie weken trouwen, Liam. Drie weken!"
Hij haalde zijn schouders op alsof we het over het weer hadden. "Misschien is het een teken. Misschien zijn we niet voor elkaar bestemd."
Een teken? Na twee jaar samen te zijn, na onze hele toekomst te hebben uitgestippeld, noemt hij het een teken.
“Ga weg,” fluisterde ik.
"Amy, reageer niet zo..."
"GA ERUIT."
Een boze vrouw houdt haar hoofd vast | Bron: Pexels
Die avond vertrok hij met zijn tandenborstel, alsof dat alles was wat onze relatie voor hem betekende.
De week erna belde ik leveranciers, smeekte om terugbetaling en huilde aan de telefoon. De meesten waren begripvol maar vastberaden. "Geen terugbetaling. Sorry voor de situatie. Dat is bedrijfsbeleid."
Twintigduizend dollar ging in rook op omdat mijn verloofde besloot dat zijn ex interessanter was dan zijn toekomstige vrouw. Maar geloof me, de financiële klap was niets vergeleken met wat er nog komen ging.
Toen we verloofd waren, was ik degene die de lening afsloot. Het was eigenlijk Liams idee.
Close-up van een vrouw die haar diamanten ring laat zien terwijl ze de hand van haar partner vasthoudt | Bron: Unsplash
"Het is logischer dat je de lening neemt," zei hij. "Jouw kredietscore is beter dan de mijne. Als we eenmaal getrouwd zijn, delen we toch alles samen. Het is dan makkelijker om het samen af te betalen."
Dom en naïef geloofde ik hem. Dat had ik niet moeten doen. De waarschuwingssignalen waren er, recht voor mijn neus, maar ik was te blind en te goedgelovig om ze op te merken.
Ik nam een persoonlijke lening om de kosten van de bruiloft te dekken. Het plan was simpel: trouwen, onze financiën bundelen en de lening samen in vijf jaar afbetalen. Simpel.
Alleen was er geen huwelijk meer. Ik was alleen en moest de komende vijf jaar een lening van $437 per maand afbetalen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
