Marina stopte niet met werken. Dmitri steunde haar volledig in haar beslissing om vroeg uit zwangerschapsverlof terug te keren. Ze huurden een oppas in en verdeelden de huishoudelijke taken eerlijk. ’s Avonds lazen ze verhaaltjes voor aan de kinderen, in het weekend wandelden ze in het park, bakten pizza en speelden gezelschapsspellen. Het was het leven waar Marina vijf jaar geleden niet eens van durfde te dromen.
En vandaag, terwijl ze bij het raam van haar kantoor stond, kreeg ze een bericht van de beveiliging:
“Mevrouw Valentina Petrovna Sokolova is bij de receptie. Ze zegt dat u elkaar kent.”
Marina’s hart sloeg even over. Ze had haar ex-schoonmoeder al vijf jaar niet gezien. Wat moest ze hier?
— Laat haar binnen, typte ze als antwoord.
Valentina Petrovna kwam tien minuten later het kantoor binnen. Ze was ouder geworden, magerder, haar houding gebogen. Maar haar ogen waren nog steeds hetzelfde — koud, beoordelend…
Haar blik gleed door het ruime kantoor, langs Marina in een stijlvolle, maar sobere outfit, en bleef hangen bij de foto op het bureau — een gelukkige familie aan zee.
— Dus jij hebt je blijkbaar goed weten te redden, zei Valentina Petrovna in plaats van een begroeting.
— Goedemiddag, Valentina Petrovna, antwoordde Marina kalm. — Gaat u zitten, alstublieft. Thee? Koffie?
— Nee, hoeft niet. De schoonmoeder ging op het puntje van de stoel zitten, terwijl haar ogen het kantoor bleven aftasten. — Ik heb lang naar je gezocht. Maar via gemeenschappelijke kennissen is het me gelukt.
— Waarom zocht u me?
Valentina Petrovna zweeg even — en op dat moment begreep Marina het. Ze zag het in haar ogen: de hoop om haar ongelukkig, verslagen, zielig aan te treffen. Een bevestiging van haar eigen gelijk. Een bewijs dat haar voorspelling over Marina’s “ellendig lot” juist was geweest.
— Ik wilde gewoon weten hoe het met je gaat, zei Valentina Petrovna, maar haar stem trilde.
— Het gaat goed, antwoordde Marina rustig. Ik werk als adjunct-directeur bij hetzelfde bedrijf waar ik ooit ben vertrokken. Ik ben getrouwd met een geweldige man. We hebben twee kinderen — een dochter van vijf en een zoon van drie.
Valentina Petrovna verbleekte.
— Kinderen? Jij… Maar je was toch al vijfendertig…
— En nu ben ik veertig. En ik ben gelukkig. Echt gelukkig.
— Andrusha is nooit meer hertrouwd, floepte de schoonmoeder plotseling uit. Hij woont bij mij. Hij zegt dat alle vrouwen uit zijn op geld, dat er geen goede meer bestaan.
Marina voelde bijna medelijden. Bijna.
— Valentina Petrovna, waarom bent u werkelijk gekomen?
Er viel stilte. Toen klonk haar stem weer — ditmaal met echte verwarring:
— Hoe? Hoe heb je dat gedaan? Jij was toch niets waard, zonder geld, zonder toekomst…
Marina stond op en liep naar het raam.
— Wilt u het geheim weten? Ze draaide zich om. — Alleen iemand die groeit en zich ontwikkelt, kan gelukkig zijn — niet degene die zichzelf belangrijk maakt door anderen te kleineren. U hebt uw leven besteed aan het controleren van Andrej, en daarna van mij. Ik heb gekozen voor groei — mijn eigen groei, samen met iemand die met mij wil meegroeien.
— Maar… Valentina Petrovna keek haar bijna angstig aan. — Jij was toch niemand…
— Ik ben altijd iemand geweest. U wilde alleen zien wat u uitkwam: een gratis huishoudster, een verzorgster, een middel om u beter te voelen. Maar ik was, en ben nog steeds, een mens. Met dromen, talenten en het recht om gelukkig te zijn.
Valentina Petrovna stond op. Plots leek ze heel oud en heel alleen.
— Ik dacht… Ze stokte even. — Ik dacht echt dat het zo hoorde. Dat het goed was.
— Weet u wat het trieste is? zei Marina zacht. — Als u me gewoon uzelf had laten zijn, als Andrej me als partner had gezien in plaats van als hulpje — dan waren we misschien nog steeds samen geweest. En iedereen zou gelukkig zijn geweest. Maar u koos voor controle. En controle sluit geluk uit.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
