Mijn ex-schoonmoeder wilde zich ervan verzekeren dat ik ongelukkig was, maar verstijfde toen ze ontdekte hoe veel beter ik was gaan leven na de scheiding
Marina stond bij het raam van haar kantoor op de twaalfde verdieping en keek uit over de stad, badend in het voorjaarszonlicht. Vijf jaar geleden had ze zich nooit kunnen voorstellen dat ze hier ooit zou staan — in een ruim kantoor met panoramische ramen, met op de deur een bordje waarop stond: “Adjunct-directeur Ontwikkeling”. Ze had zich niet kunnen voorstellen dat ze zich ooit weer levend zou voelen.
En toch was er een tijd geweest dat ze zich helemaal geen mens meer voelde.
Het begon niet meteen. De eerste twee jaar van haar huwelijk met Andrej leken vrij normaal. Ze hadden elkaar ontmoet op een feestje van gemeenschappelijke vrienden; hij was charmant, attent, gaf bloemen en maakte plannen voor de toekomst.
Marina werkte bij een groot logistiek bedrijf, had net promotie gekregen en droomde van een carrière op de internationale afdeling. Het leven zat vol mogelijkheden.
Alles veranderde na het huwelijk. Eerst waren het kleine dingen — Andrej vroeg haar om het avondeten eerder klaar te maken, omdat zijn moeder, Valentina Petrovna, op bezoek kwam en “het niet gewend was om te wachten.”
Daarna begon zijn moeder vaker te komen, bleef langer, en elke keer vond ze wel iets dat “niet goed” was: stof op de plank, verkeerd gevouwen handdoeken, een tafellaken dat niet hard genoeg was gesteven.
— “Marinka, je begrijpt toch dat een goede vrouw het huishouden op orde moet houden,” zei Valentina Petrovna met een lieve glimlach die kil aanvoelde. — “Andrusha is aan netheid gewend. Zo heb ik hem opgevoed.”
Een jaar later stelde Andrej voor dat Marina zou stoppen met werken.
— “Waarom heb je die baan nodig?” vroeg hij op een avond toen ze om negen uur thuiskwam na belangrijke onderhandelingen. — “Je komt moe thuis, het is een rommel hier, en er is geen eten. Zoek iets makkelijkers, dichter bij huis. Mijn salaris is ruim voldoende voor ons.”
Marina probeerde tegen te spreken. Ze hield van haar werk, van het oplossen van moeilijke taken, het contact met zakenpartners, het gevoel dat ze professioneel groeide. Maar Andrej bleef onverbiddelijk, en Valentina Petrovna steunde haar zoon.
— “Lieve kind, een vrouw hoort de hoedster van de haard te zijn,” legde ze uit, terwijl ze aan hun keukentafel zat en thee dronk. — “Carrière is iets voor mannen. Kijk eens naar jezelf: donkere kringen onder je ogen, verwaarloosd. Welke man houdt dat vol?”
Marina nam ontslag. Ze vond werk als administratief medewerkster in een klein kantoor vlakbij huis — saai, eentonig en slecht betaald. Maar nu had ze tijd om te koken, schoon te maken en Andrejs overhemden te strijken. Alles zou beter moeten gaan.
In plaats daarvan kwamen er steeds meer eisen.
Valentina Petrovna werd “ziek”. Plotseling had ze rugproblemen waardoor ze geen vloeren meer kon dweilen. Daarna hartklachten, waardoor ze zich niet mocht opwinden — dus moest Marina naar haar toe om het appartement schoon te maken, “zodat mama zich niet druk zou maken over de rommel”.
— “Mama is alleen, dat begrijp je toch,” zei Andrej. — “Is het zo moeilijk om één keer per week even langs te gaan?”
Eén keer per week werd twee keer, daarna drie. Marina draaide als een eekhoorn in een rad: werk, huis, schoonmoeder, weer werk, koken, wassen, schoonmaken. Ze viel in een diepe slaap en werd uitgeput wakker.
In de spiegel keek een vreemde vrouw haar aan — met een doffe huid, uitgebluste ogen en vijftien extra kilo’s, opgedaan door haastige snacks en het weg-eten van stress in de avond.
Op een dag, toen ze langs de etalage van een boetiek liep, zag Marina een prachtige turquoise jurk. Elegant, getailleerd, van soepel vallende stof die schitterde in het licht. Ze ging naar binnen, paste hem, en zag in de spiegel even een glimp van haar vroegere zelf.
— “Ik neem hem,” zei ze tegen de verkoopster.
Thuis maakte Andrej een scène.
— “Ben je helemaal gek geworden?” schreeuwde hij terwijl hij met het bonnetje zwaaide. — “Vijfduizend voor een vod? We hebben een gezinsbudget, hoor! Voor dat geld kun je een week boodschappen doen!”
— “Het is van mijn salaris,” zei Marina zachtjes.
— “Jouw salaris?” Andrej lachte spottend. — “Wat verdien jij daar? Kleingeld? Ik ben de kostwinner in dit gezin, en ik bepaal waar het geld aan wordt uitgegeven. Breng die jurk terug.”
Ze bracht hem terug. De verkoopster keek haar met medelijden aan.
Marina begon te stikken. ’s Nachts werd ze wakker met het gevoel dat de muren op haar af kwamen. Haar leven was veranderd in een eindeloze reeks van andermans verwachtingen, waarin geen plaats meer was voor haarzelf.
Ze probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst iets voor zichzelf had gedaan, of vriendinnen had ontmoet — maar ze kon het zich niet meer voor de geest halen. Dat alles hoorde bij een ander leven.
Op een avond, toen Andrej haar weer verweet dat de soep niet lekker genoeg was, zei Marina:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
