“Valya, ik wil geen ruzie maken. Het is maar tijdelijk. Ik moet haar helpen. Ze is… de moeder van mijn kind.”
Die woorden raakten haar harder dan de koffer die hij op de grond had gezet. Valya deed een stap achteruit, alsof iemand haar een klap had gegeven.
“Welk kind?” vroeg ze, al kende ze het antwoord diep vanbinnen al.
“We waren samen vóór ons… voordat wij iets kregen,” stotterde hij, maar het was al te laat. “Ze heeft me toen niets verteld. Maar nu, nu het allemaal boven tafel komt…”
Hij maakte zijn zin niet af. Valya stond stil. Haar lichaam luisterde niet meer, haar gedachten tolden in haar hoofd. De wereld leek te krimpen, de muren kwamen dichterbij.
“Je wist het… en je hebt me niets gezegd. En nu breng je haar hier?”
“Ik vraag je niet om haar aardig te vinden. Alleen of ze even hier mag blijven. Voor een korte tijd.”
Valya hief langzaam haar hoofd. Haar ogen waren droog — er waren geen tranen meer. Alleen nog een kille, stille leegte.
“Misschien moet ík mijn koffer pakken,” zei ze rustig. “Hou jij dit huis maar, de keuken, de speelgoeddoos. Ik zoek wel een plek waar mijn gevoelens nog tellen.”
Ze draaide zich om en liep richting de slaapkamer. Sergey volgde haar niet. Hij bleef gewoon daar staan, in de gang, in het schemerdonker, in de schaduw van zijn eigen beslissing.
En in die stilte begreep Valya: het einde komt niet met geschreeuw of ruzie. Het einde komt wanneer je niet meer de kracht hebt om te vechten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
