Mijn elfjarige dochter kwam thuis, maar haar sleutel paste niet meer in het slot.

Dit is niet vanavond begonnen. Het begon jaren geleden. We waren met zijn vieren: ik, mijn moeder, mijn vader en Brittany, de oudste dochter van mijn moeder, vijf jaar ouder en tien keer zo geliefd. Als Brittany niesde, pakte mijn moeder zakdoekjes en applaudisseerde ze. Als ik niesde, zei ze dat ik het stil moest doen. Mijn vader was meestal weg, een overwerkte ziekenhuisarts. Als hij thuis was, rook hij naar ontsmettingsmiddel en koffie. Hij klopte me op mijn schouder, zei dat ik een braaf kind was en viel dan in slaap in de fauteuil. Hij merkte tenminste dat ik bestond.

Toen ik Hannahs vader ontmoette, verwarde ik aandacht met liefde. Ik was 19. Een jaar later was ik zwanger. Twee jaar daarna was hij er niet meer. Ik weet nog dat ik daar zat met een positieve zwangerschapstest in de ene hand en een aanmeldingsformulier voor de verpleegkundige opleiding in de andere, me afvragend hoe ik dat in vredesnaam moest combineren. Het blijkt dat je het gewoon doet. Je werkt, je slaapt in blokken van vier uur en je leert dat huilen in de pauzeruimte ook telt als zelfzorg.

Drie jaar geleden ging mijn vader met pensioen. Hij wilde de verloren jaren inhalen. Hij kwam elke week langs met afhaalmaaltijden en verhalen. Hannah was dol op hem. Mijn moeder vond het niet leuk. Toen werd hij ziek. Het kwam snel opzetten en ging niet meer weg. Op een avond belde mijn moeder, haar stem trillend. « Hij heeft hulp nodig, Elena. Jij bent verpleegster. » Dus zijn Hannah en ik bij hem ingetrokken. Ik hield mezelf voor dat het tijdelijk was.

Die twee jaar waren de enige periode dat dat huis echt als een thuis voelde. Papa was aardig en dankbaar. Ik runde het huis als een klein ziekenhuis: dossiers, medicijnen, maaltijden, orde. Mama zweefde er een beetje rond, als een soort Florence Nightingale, alleen was haar uniform wijn en ontkenning. Als Brittany met haar gezin op bezoek kwam, straalde mama helemaal. Maar zodra ze weer weg waren, doofde het licht weer.