“U heeft mijn dochter in de regen buitengesloten.”
‘Het gaat goed met haar. Ze is 11.’ Moeder kantelde haar hoofd met die betuttelende blik. ‘We hebben besloten dat jij en Hannah hier niet meer wonen. Het is beter zo. Minder spanning.’
“Wie is ‘wij’?”
‘Brittany en ik, natuurlijk.’ Achter haar leunde mijn halfzus Brittany tegen de deurpost, met haar telefoon in de hand en een geveinsde bezorgdheid op haar gezicht.
‘Mam, misschien is dit niet het beste moment,’ zei Brittany zwakjes.
‘Ach, hou toch op,’ snauwde moeder. ‘Dit zat er al een tijdje aan te komen. Elena, je bent volwassen. Je redt het wel.’
Ik keek langs hen heen. Brittanys kinderen lagen languit op de bank tv te kijken. De deken van mijn dochter, die met de madeliefjes die ze er zelf op had genaaid, lag netjes opgevouwen naast hen. Er werd iets in me stil. Ik schreeuwde niet. Ik huilde niet. Ik keek alleen maar naar mijn moeder en zei: « Begrepen. »
Ze knipperde met haar ogen. « Wat? »
‘Je hebt me gehoord.’ Ik draaide me om, pakte Hannahs hand en liep terug naar de auto. We reden zwijgend verder. Na een tijdje fluisterde Hannah: ‘Komt alles goed?’
“Natuurlijk zijn we dat.”
‘Oma mag me niet, hè?’ De vraag kwam harder aan dan ik had verwacht.
Ik forceerde een glimlach. « Oma mag niemand, lieverd. Vat het niet persoonlijk op. » Ze glimlachte bijna.
De stilte in de auto die nacht was zwaarder dan de regen. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik geschokt was, maar als iemand je al decennialang leert wie hij of zij is, kun je niet meer verrast zijn. Je begint het gewoon eindelijk te geloven.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
