Mijn elfjarige dochter kwam thuis, maar haar sleutel paste niet meer in het slot.
Ik keek op de klok. Nog een uur voordat ik weg kon. « Schat, we hebben het nu ontzettend druk. Probeer oma of tante Brittany te bellen. Die zijn vast thuis. »
‘Ja,’ zei ze zachtjes. ‘Niemand neemt op.’
‘Blijf het proberen. Ik beloof je dat er zo iemand de deur open zal doen.’ Toen het gesprek was beëindigd, bleef ik daar staan en probeerde ik mezelf wijs te maken dat het niets was. Een misverstand. Een ongelukje.
Twee uur later keek ik nog eens. Vier gemiste oproepen erbij. Een sms’je: Mam, ik denk dat ze er zijn. Kom alsjeblieft. Mijn maag draaide zich om. Ik belde haar. Ze nam snikkend op. « Mam, ze laten me niet binnen. »
Mijn stem klonk scherp. « Wie niet? »
“Oma. Tante Brittany. Ze kwamen aan de deur. Oma zei dat we hier niet meer wonen.”
Ik verstijfde. « Ze zei dat ik moest ophouden met kloppen. Ze zei dat ik me aanstelde. »
Een zwaar en donker gevoel kroop door mijn borst. « Hannah, luister naar me. Ben je veilig? »
“Ik zit onder de verandaverlichting. Het regent nog steeds.”
“Oké. Blijf daar staan. Niet bewegen. Ik ga nu weg.”
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
