Ik stond versteld.
— Maar… ik ben de hele dag hier, elke dag. Wat moet ik dan eten?
— Koop je eigen eten en neem het mee. Dit is geen restaurant — antwoordde ze kil en liep weg.
Op dat moment, met de appel nog in mijn hand, besefte ik ineens wat voor egoïstisch en ondankbaar mens ik had grootgebracht. Waar ben ik de fout in gegaan? Ik heb haar alles gegeven, haar gesteund, altijd voor haar klaar gestaan — en in ruil kreeg ik alleen maar kilte en ondankbaarheid.
De volgende dag ging ik niet. Om acht uur belde ik haar:
— Lieverd, je zult een oppas moeten zoeken. Ik kan niet meer komen. Ik ben te oud om me als een vreemde te voelen in een huis waar ooit liefde woonde.
Ze was in shock. Ze schreeuwde, gaf mij de schuld, maar ik had mijn besluit genomen. Ik weiger nog langer de “gemakkelijke oplossing” te zijn.
Ik hou met heel mijn hart van mijn kleinzoon. Maar ik laat me niet langer behandelen als een huishoudster.
Ik ben geen oppas. Ik ben moeder. Ik ben oma. En ik verdien respect.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
