Mijn dochter stuurde me naar een bejaardentehuis, zonder te weten dat het mijn eigen gebouw was. Toen besloot ik haar een lesje te leren
Mijn naam is Tamara Aleksejevna. Ik ben vierenzeventig jaar oud. Ooit had ik een vol leven – een liefhebbende echtgenoot, een gerespecteerde baan, een warm huis en drie kinderen die mijn dagen vulden. Tien jaar geleden stierf mijn man plotseling – zijn hart begaf het. Sindsdien werd het huis stil, en voelde het alsof ik ophield met bestaan. De kinderen belden steeds minder – de telefoon bleef wekenlang stil.
Mijn jongste dochter, Irina, was degene die het meest afstand nam. Ze was altijd al ambitieus en vastberaden geweest, droomde van een grote carrière. Toen ze werd toegelaten tot de universiteit in de hoofdstad, was ik trots op haar. Ik gaf alles om haar te helpen – mijn spaargeld, sieraden van mijn moeder, zelfs de oude Volga van mijn vader.
De jaren gingen voorbij. Irina trouwde, kreeg een kind. Ons contact werd zeldzamer. Als ze belde, was ze altijd gehaast, beëindigde het gesprek snel. En op een dag verdween ze helemaal. Na drie maanden stilte stond ze opeens voor mijn deur.
– Mam, je redt het niet meer alleen – zei ze, zonder me aan te kijken. – Misschien moeten we denken aan een verzorgingshuis. Daar zullen ze voor je zorgen, je hebt gezelschap, artsen.
Ik antwoordde niet. Mijn hart verstijfde, maar ik had geen kracht om te protesteren. Ik knikte alleen maar.
De volgende dag stonden we al voor een gebouw buiten de stad. Een modern huis met een verzorgde tuin en comfortabele kamers. Irina tekende snel de papieren, nam afscheid en verdween. Ik bleef alleen achter, op een vreemde plek, alsof ik gewoon was achtergelaten.
Ik ging op een bankje zitten en keek naar de bloeiende seringen. Ik herinnerde me… mijn man en ik hadden dit gebouw zelf ontworpen, spaarden ervoor, in de hoop een waardige oude dag te creëren. Het onroerend goed stond op mijn naam. Mijn man had toen gezegd: “Laat het maar op jouw naam staan – je weet nooit wat de kinderen gaan doen.”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
