De volgende dag reden we naar het adres dat in het testament stond vermeld. Het was een klein houten huis, zwartgekleurd door de tijd, aan de rand van de stad, duidelijk lang verlaten. De verf op de luiken bladderde, de tuin was overwoekerd door onkruid.
De sleutel uit de envelop paste perfect in het slot. Binnen rook het naar stof, oud papier en tijd.
Recht op de tafel stond een metalen doos. Daarin lagen netjes stapels schriften, gescheurde foto’s uit de oorlog, enkele brieven en… een oud, versleten dagboek.
Anna sloeg met trillende handen de eerste pagina open.
«1944. Frankrijk. Als het mijn lot is levend terug te keren, ben ik verplicht deze schuld aan hen terug te betalen…»
We lazen met ingehouden adem.
Het bleek dat Ivan Grigorjevitsj tijdens de oorlog het leven had gered van een jonge Franse zakenman — de zoon van de eigenaar van een kleine juwelierswerkplaats. Uit dankbaarheid gaf deze man hem een aandeel in het familiebedrijf. Na de oorlog keerde Ivan Grigorjevitsj nooit terug naar Frankrijk, maar die kleine werkplaats groeide uit tot een succesvolle winkelketen. En zijn aandeel — tien procent — bracht al die jaren betrouwbaar inkomen op. Het geld stapelde zich stil op een rekening, waarvan niemand wist.
We zaten tot laat in de avond in zijn oude huis. Elk voorwerp ademde de geschiedenis van zijn leven in de schaduw — de versleten stoel bij het raam, stapels brieven met Franse postzegels, een klein doosje met een medaille «Voor Moed».
— Waarom heeft hij ons niets verteld? — vroeg Anna zacht, bijna fluisterend. — Waarom heeft hij zo bescheiden, bijna armoedig geleefd, als hij zulke middelen had?
Ik dacht na. En plotseling drong het tot me door. Hij wilde niet voor zichzelf leven. Hij leefde voor haar. Om haar uiteindelijk die veiligheid te geven die hij zelf nooit had gekend.
Ik herinnerde me hoe hij me in stilte een kopje thee aanreikte, als ik erg gestrest was door rekeningen. Hoe hij soms langs liep en gewoon zijn hand op mijn schouder legde in moeilijke momenten. Zonder woorden. Hij was er gewoon.
En opnieuw overspoelde schaamte me, brandend en meedogenloos.
In een van de schriften vonden we een envelop met de tekst: «Alleen openen na mijn dood».
Binnenin lag een brief, gericht aan ons beiden.
«Artem, Anna,
Ik weet dat jullie vaak geïrriteerd op mij waren. Ik voelde dat, ook al deden jullie alsof niet.
Vergeef me.
Ik vertelde jullie niets over het geld, omdat ik niet wilde dat het iets tussen ons zou veranderen. Ik zag hoe jullie eerlijk leefden, hoeveel jullie werkten. Jullie zijn de mensen op wie ik kan vertrouwen.
Dit geld is geen beloning. Het is bescherming.
Artem, jij hebt me geleerd mezelf te vergeven. Je hebt me nooit weggestuurd, zelfs niet toen ik het gevoel had een last te zijn.
En jij, Anna, jij bent het licht in mijn leven geweest al die jaren.
Ik was niet de beste vader, maar ik hoop dat ik een deel van jullie huis kon zijn.
Met liefde,
Ivan.»
We keerden naar huis terug als compleet andere mensen. Het huis waar twintig jaar lang zijn stille stappen weerklonken, leek nu leeg, maar was tegelijk gevuld met een nieuwe, diepe betekenis.
Anna regelde alle documenten van de erfenis, en een maand later stond het genoemde bedrag daadwerkelijk op onze gezamenlijke rekening.
Ik had verwacht dat ze meteen iets duurs zou willen kopen — een nieuwe auto, een ruim appartement. Maar Anna keek me aan en zei:
— We gaan een fonds oprichten. Het fonds ter nagedachtenis aan mijn vader. Om die veteranen te helpen die geen familie meer hebben. Zodat het voor iemand misschien iets gemakkelijker wordt.
Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken.
— Hij zou trots op je zijn.
Een week na de officiële opening van het fonds kregen we een telefoontje van de bank.
— Meneer Semenov, — zei de medewerkster beleefd, — bij het verwerken van de documenten hebben we nog een kluis ontdekt, geregistreerd op naam van Ivan Grigorjevitsj. Het is misschien verstandig dat u even langs komt.
In de kluis lag een kleine envelop en een oude foto: Ivan Grigorjevitsj in militaire uniform, omarmend een jonge vrouw met een klein kind in haar armen.
Op de achterkant van de foto stond: «Marie en kleine Jean. Parijs, 1946».
En in de brief stonden slechts enkele regels:
«Als het lot zo wil dat u dit leest, vertel hen dan dat ik hen nooit vergeten ben. Dat ik dankbaar was voor elke dag waarop ik simpelweg kon ademhalen.»
Onderaan stond het adres van een notariskantoor in Frankrijk.
Anna keek me aan, en in haar ogen las ik een stille vraag.
— Denk je… dat hij daar een familie had?
Ik haalde slechts mijn schouders op:
— Misschien. Of misschien zijn het de mensen aan wie hij ooit het leven heeft gered. Maar één ding is duidelijk — hij wilde dat wij dit wisten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
