— Met zo’n welstand is het toch beschamend om je eigen zus iets onbenulligs te geven in plaats van fatsoenlijk geld! — klaagden de familieleden op het jubileum.
— Met jullie rijkdom is het toch beschamend om je eigen zus iets onbenulligs te geven, en geen normaal geld! — Margarita Pavlovna’s stem weerklonk door de hele feestzaal, waardoor zelfs de meest levendige gasten verstomden.
Anna stond in het midden van de zaal met een mooi ingepakt doosje in haar handen, terwijl ze voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg. Dertig paar ogen keken nieuwsgierig naar haar, wachtend op een reactie. De oudere zus bleef luidruchtig haar verontwaardiging uiten, zwaaiend met een zojuist uitgepakt Gzhel-theepotje.
— Is dit een grap? Na alles wat ik voor jou heb gedaan?
Anna zweeg. In haar borst steeg een golf van verdriet op, vermengd met woede. Hoe had het zover kunnen komen? Hoe kon iemand die ze als dichtbij beschouwde haar zo voor ieders ogen vernederen?
Vijf jaar geleden was alles anders. Anna herinnerde zich de dag dat ze Dmitri aan de familie voorstelde. Een eenvoudige jongen uit een arbeidersgezin, eerlijk en betrouwbaar, maar zonder connecties en zonder groot banktegoed. Haar moeder, Valentina Ivanovna, verborg haar teleurstelling nauwelijks en vergeleek constant met de zoon van haar vriendin — een succesvolle manager met twee appartementen.
— Anna, je bent toch een slim meisje — zei ze, terwijl ze haar dochter tijdens elke familiereünie even apart nam. — Waarom zou je deze armoede willen? Kijk naar Rita — wat voor man heeft zij gekregen, ze rijdt in een Lexus.
Margarita aarzelde niet om de keuze van haar jongere zus voor Dmitri openlijk belachelijk te maken:
— Nou, Dimotchka, wanneer koop je een auto? Of blijven jullie met de metro gaan zoals studenten?
De bruiloft was bescheiden — alleen de naaste familie in een klein restaurant. Valentina Ivanovna zat de hele avond met een zuur gezicht, terwijl Margarita en haar man Viktor direct na de felicitaties vertrokken, met een excuus over belangrijke zaken.
Het jonge paar begon vanaf nul. Een eenkamerappartement aan de rand van de stad, geërfd van Dmitri’s grootmoeder, had een grondige renovatie nodig. Het behang liet los van de muren, de vloeren kraakten, en er kwam roestig water uit de kraan. Anna herinnerde zich hoe ze samen tot drie uur ’s nachts behang plakten, lachend om hun eigen onhandigheid.
— Weet je nog dat mijn moeder ons een tweekamerappartement had beloofd? — vroeg Anna eens terwijl ze het geld tot de salarisdag telde.
— Vergeet het maar — Dmitri omhelsde zijn vrouw. — We redden het zelf wel.
En inderdaad, het beloofde appartement bleef een belofte. Valentina Ivanovna bleef het “aan goede mensen” verhuren, uitleggend dat het voor het jonge stel nog te vroeg was om erover na te denken.
Het zwaarste was hun derde huwelijksjaar. Het bedrijf waar Dmitri werkte werd plotseling gesloten. Drie maanden zonder werk, een lening voor de renovatie die betaald moest worden. Anna verzamelde moed en belde haar moeder.
— Mama, het is nu erg moeilijk voor ons. Kun je een beetje lenen? We betalen terug zodra Dima weer werk heeft.
— Anna, ik zei toch al — je had met een normale jongen moeten trouwen! — klonk de geïrriteerde stem aan de lijn. — Ik heb al genoeg eigen problemen. Bel Rita, misschien helpt zij.
Margarita “hielp” — ze bracht drie zakken oude spullen van haar schoonmoeder.
— Hier, neem maar, wij hebben het niet nodig. En er is wat servies, wel een beetje beschadigd, maar het zal voor jullie wel voldoen.
Anna herinnerde zich hoe ze deze spullen uitzocht — muf, met pluisjes van truien, gebarsten borden, een met roest bedekte pan. Alles ging naar de vuilnis, maar ze bedankte Margarita toch — haar trots stond niet toe dat ze haar teleurstelling liet zien.
Ondanks de moeilijkheden hielden ze elkaar vast. Dmitri werkte als sjouwer, taxichauffeur, deed kleine reparaties. Anna nam elke vertaalklus en bijbaan aan. ’s Avonds, moe, zaten ze op hun oude bank en droomden over de toekomst.
— Zie je, we komen er wel doorheen — zei Dmitri, terwijl hij haar op het hoofd kuste. — Alles komt goed.
Het keerpunt kwam onverwachts. Dmitri’s vriend bood werk aan in het noorden — zwaar, ver van huis, maar het salaris drie keer hoger dan in Moskou. Anna was eerst tegen — twee maanden apart voelde als een eeuwigheid.
— Lieverd, dit is onze kans — overtuigde Dmitri haar. — We houden het een jaar of twee vol, en dan leven we normaal.
De eerste shift was zwaar voor beiden. Anna miste hem, Dmitri belde moe maar gelukkig — hij vond het werk leuk, de collega’s waren goed, en vooral: er waren vooruitzichten. Toen hij terugkwam met zijn eerste salaris, zaten ze gewoon samen naar het bankafschrift te staren, niet gelovend wat ze zagen.
— Nu wordt alles anders — fluisterde Dmitri terwijl hij zijn vrouw omhelsde.
En inderdaad, het leven begon te veranderen. Ze losten de lening af, zetten geld opzij voor een slechte tijd, begonnen te sparen voor een nieuw appartement. Anna merkte dat de houding van de familie veranderde. Valentina Ivanovna belde vaker en informeerde naar hun zaken.
— Anna, hoe gaat het daar? Beledigt Dima je niet? Geeft hij wel geld?
Margarita herinnerde zich plotseling dat ze een jongere zus had en begon hen uit te nodigen voor familiediners.
— Anna, kom zondag langs, we zitten gezellig samen. Wanneer komt Dima terug van zijn shift?
Tijdens een van zulke diners werd Viktor, Margarita’s man, onverwacht openhartig na een paar glaasjes:
— Dmitri doet het goed, het is verstandig dat hij naar het noorden gaat. Daar is nu goed geld te verdienen. Hebben jullie al een appartement op het oog?
Anna antwoordde ontwijkend, terwijl ze voelde dat de familie hun financiële situatie aftastte.
Het jubileum van Margarita — veertig jaar — werd groots gepland. Restaurant in het centrum, zo’n dertig gasten, een presentator en live muziek. Anna koos lang over het cadeau. Ze wilde geen geld geven — dat leek te formeel voor een eigen zus. Uiteindelijk koos ze voor een mooie theeset met handbeschildering en dure cosmetica — precies wat Margarita graag had.
Het overhandigen van de cadeaus gebeurde publiekelijk, als een klein showtje. Gasten gaven enveloppen, iemand sieraden. Toen het Anna’s beurt was, stak ze glimlachend de mooi ingepakte doosjes uit.
Margarita opende het eerste, zag de theeset en trok een gezicht.
— Wat is dit? — vroeg ze luid, terwijl ze zich tot de gasten wendde. — Een theepot? Echt serieus?…
De zaal viel stil. Anna voelde hoe ze rood werd.
— Rita, het is handwerk, Gzhel… — probeerde ze uit te leggen.
— Met jullie rijkdom is het toch beschamend om je eigen zus iets onbenulligs te geven, en geen normaal geld! — onderbrak Margarita. — Iedereen weet hoeveel jouw Dimka in het Noorden verdient! Je had best een paar tientjes kunnen geven, jullie zouden er niet armer van worden!
Valentina Ivanovna steunde haar oudste dochter:
— Rita heeft gelijk. Na alles wat wij voor jullie hebben gedaan… Weet je nog hoe we hebben geholpen toen jullie het nodig hadden?
— Welke hulp? — fluisterde Anna, terwijl een golf van woede in haar opsteeg. — Die oude spullen die ik naar de vuilnisbak heb gebracht?
— Hoe durf je! — gilde Margarita. — Dat waren goede spullen! Zonder ons zouden jullie van de honger zijn omgekomen! En nu zijn jullie verwaand geworden!
Tante Lidia Fedorovna, de zus van Valentina Ivanovna, mengde zich erin:
— Misschien geeft Dmitri haar geen geld? Mannen worden gierig zodra ze geld hebben.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
