En zonder een antwoord af te wachten verdween ze in de duisternis. Igor bleef verbijsterd in de auto zitten. Wat waren dat voor vreemde woorden?
De ochtend begon zoals gewoonlijk. Kristina begroette hem met een zucht en een nieuwe lading verwijten:
— Raak me niet aan, — zei ze scherp toen hij haar kussen probeerde recht te leggen. — Straks komt de verpleegster, die doet dat wel. Ga maar naar je werk, die is toch belangrijker dan je stervende vrouw.
Igor glipte met een zucht van verlichting het huis uit. Maar op het werk was het niet beter. Midden op de dag keek hij uit het raam van zijn kantoor — en zag precies datgene waarvoor hij het meest vreesde. Olga liep naar haar auto met een kartonnen doos vol persoonlijke spullen in haar handen. Ze zette die op de achterbank, stapte achter het stuur en reed weg. Voor altijd.
Een golf van wanhoop, vermengd met een doffe woede op zichzelf en op het onrechtvaardige leven, overspoelde hem. Hij had haar verloren. Zelf had hij haar laten gaan, had haar ingeruild voor schuldgevoelens tegenover een vrouw die hij nooit had liefgehad. Hij zakte neer in zijn stoel en verborg zijn gezicht in zijn handen. Alles was voorbij.
Te midden van deze verscheurde, pijnlijke gedachten flitste plots, als een lichtflits, het beeld van het meisje bij het hek voorbij, met haar vreemde woorden: “Probeer eens wat eerder thuis te komen.”
Waarom had ze dat gezegd? Wat bedoelde ze daarmee? De gedachte was absurd, irrationeel — maar het was de enige houvast in deze zee van uitzichtloosheid. De beslissing kwam plotseling, impulsief. Zonder zichzelf de kans te geven om het te heroverwegen, greep Igor zijn jas, rende zijn kantoor uit, riep naar zijn verbijsterde secretaresse: “Ik ben weg!” — en stormde naar buiten. Hij reed naar huis. Meteen. Midden op de werkdag.
Toen hij bij zijn huis aankwam, zag hij voor het hek de bekende zwarte Mercedes van het ‘medisch wonder’. Een koude steek van ongerustheid trof zijn hart. Wat deed die man hier op dit tijdstip? Zijn bezoeken waren altijd strikt ’s ochtends en ’s avonds. Igor sprong uit de auto, gooide het hek open en stormde het huis binnen. En bleef stokstijf staan. Uit Kristina’s slaapkamer klonken muziek… en luide, schallende, volkomen gezonde lachsalvo’s van zijn ‘stervende’ vrouw.
Op trillende, verlamde benen liep hij naar de deur van haar slaapkamer. De muziek en het gelach werden luider. Hij duwde de deur open.
En bleef als versteend op de drempel staan, niet in staat te geloven wat hij zag…
Op hun echtelijke bed zat, nonchalant uitgestrekt, de volkomen naakte ‘dokter’. Voor hem danste zijn ‘stervende’ vrouw Kristina in een doorschijnend nachthemd. In haar ene hand hield ze een glas champagne, met de andere maakte ze speelse bewegingen in de lucht. Ze straalde levenslust, energie en gezondheid uit.
Ze merkten hem niet meteen op. Als eerste draaide de ‘dokter’ zich om. Zijn gezicht trok samen, de glimlach gleed van zijn lippen. Kristina verstijfde met het glas in de lucht, haar ogen werden groot van angst.
— Igor! — gilde ze. — Dit is niet wat je denkt! Het was haar plan! Hij zei dat het therapie was!
— Wat?! — werd de ‘dokter’ rood van woede, hij sprong uit bed en probeerde zich met een laken te bedekken. — Ben je gek geworden, trut?! Dit was jouw plan van begin tot eind! En de helft van het geld voor de ‘behandeling’ hield jij voor jezelf!
Igor beefde. Maar het was geen zwakte. Het was woede. Zwarte, ijzige woede die alle pijn en schuld van binnenuit wegbrandde. Zonder een woord draaide hij zich om, verliet de kamer, liep naar zijn kantoor en haalde een zwaar jachtgeweer van de muur — een geschenk van zijn vader. Hij keerde terug naar de slaapkamer. De blikken van de minnaars, vol dierlijke angst, waren gericht op het wapen in zijn handen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
