Masha had al een half jaar pijn op de borst verzwegen. In de buitenlandse auto op de snelweg ging alles mis.
— Anton! Ik voel me zo slecht… — ontsnapte het uit Masha, alsof elke lettergreep uit een verscheurd hart werd gerukt.
Haar vingers, die zich in het stuur boorden, werden wit als marmer, alsof er geen bloed maar ijs doorheen stroomde. In haar borst — geen gewone pijn, maar een helse kwelling: alsof stalen bankschroeven zich in het hart hadden vastgezet, langzaam samendrukkend, wringend, verscheurend. Elke ademhaling voelde als een prestatie, elke hartslag — als een voorbode van een ramp.
— Wat? Masha! Stop de auto! Meteen! — schreeuwde Anton, zijn stem trilde van angst.
— Ik kan niet… — fluisterde ze, haar lippen bewogen, maar haar benen leken vastgegroeid aan de pedalen. — Mijn benen… ze luisteren niet… ik voel ze niet…
Hij schoot naar het stuur, greep het boven haar handen, voelde hoe het metaal en het lichaam van zijn vrouw onder zijn vingers trilden. De auto, als een gewond dier, begon te slingeren, schoof plots naar links en miste op het nippertje een enorme vrachtwagen, waarvan de toeter de lucht doorscheurde als een schot. Achter hen klonken woedende claxons — bestuurders trapten in paniek op de rem.
— Rem! Ga naar de vluchtstrook! Snel! — brulde Anton, terwijl hij probeerde de koers te corrigeren.
Met moeite, met trillende handen, wist Masha de auto naar de kant van de weg te sturen. De wagen kwam tot stilstand, alsof hij zijn laatste adem uitblies. Masha zakte achterover in de stoel, happend naar lucht als een drenkeling. Haar gezicht werd grauw, de lippen blauw als van een dode. Haar ogen draaiden weg.
— Adem! Masha, adem! Dieper! — Anton schudde haar bij de schouders, maar er kwam geen antwoord.
Hij sprong uit de auto, rende om de wagen heen, rukte de deur open. Masha was bijna bewusteloos — bleek, koud, de pols in haar hals als een razend, onregelmatig tromgeroffel, alsof haar hart wilde ontsnappen aan het lichaam dat haar had verraden.
— Genoeg! Wissel! Ik rijd! — snauwde hij, terwijl hij zijn vrouw als een kind in zijn armen tilde.
— Anton… je hebt toch gedronken… — bracht ze hees uit, zich verzettend.
— Maakt niet uit! Maakt niets meer uit! We gaan naar het ziekenhuis! Nu! — Zijn stem trilde, maar klonk vastberaden als staal.
Hij zette haar op de passagiersstoel, sloeg de deur dicht en sprong achter het stuur. Startte de motor, trapte het gaspedaal tot de bodem in. De wijzer van de snelheidsmeter schoot omhoog — 120, 140, 160 km/u. De wind sloeg tegen de voorruit, de auto gromde als een woeste beest. Masha kreunde, kneep haar borst samen alsof ze haar hart binnen wilde houden.
— Hou vol, liefje… nog tien minuten… we zijn er bijna… — fluisterde Anton, terwijl hij het stuur zo stevig vasthield dat zijn knokkels wit werden.
— Anton… als er iets gebeurt… de kinderen… zorg voor hen… — perste ze eruit, terwijl tranen in haar ogen glinsterden.
— Hou op! — schreeuwde hij, terwijl tranen over zijn wangen stroomden. — Geen “als”! Je blijft leven! Je wordt honderd! Hoor je me?! Hoor je me?!
Maar in stilte bad hij: Laat me op tijd komen. Laat me niet te laat zijn. Laat haar hart het houden…
Het begon een half jaar geleden. Na de tweede bevalling. Na de geboorte van Serjozja — een flinke baby van 4,2 kilo, een bevalling die twee dagen duurde, met spoedstimulatie, bijna een keizersnede. Masha verliet het ziekenhuis op krukken, lag een week in bed. Haar lichaam was uitgeput als een uitgewrongen doek.
En een maand later — de eerste aanval. ’s Nachts. Ze werd wakker van een hart dat bonsde alsof het uit haar borst wilde springen. Het sloeg, sprong, rukte. Het leek te barsten.
— Anton! Bel een ambulance! — fluisterde ze, naar adem happend.
— Wat is er? — Hij sprong overeind, in paniek.
— Mijn hart… het lijkt te scheuren…
Hij greep naar de telefoon, maar toen hij hem vond, was de pijn weg. Masha ging zitten, dronk water, herpakte zich.
— Het is over… waarschijnlijk stress. Teveel spanning.
— Weet je het zeker? Misschien toch bellen?
— Niet nodig. We maken Serjozja wakker. Morgen kan het ook.
Maar morgen kwam niet. ’s Ochtends drong Anton aan: naar de dokter, naar de cardioloog, naar de therapeut. Maar Masha wuifde het weg, alsof het een lastige vlieg was.
— Geen tijd, Anton. Kinderen, huis, alles… later.
“Later” sleepte zich maanden voort. Ze ging niet. Ze was bang. Wat als de diagnose ernstig was? Een operatie? Wie zorgt er dan voor de kinderen, het huis? Wie blijft er bij hen als zij wegvalt?
De aanvallen keerden terug. Eerst eens per week. Toen twee, drie keer. Toen elke dag. Masha leerde ermee leven: diep ademhalen, hoesten, op de borst drukken, valeriaan nemen. Soms hielp het. Soms niet.
Anton zag het. Hij zag alles. Hoe ze verbleekte, zweette, haar borst vastgreep in haar slaap. Maar hij zweeg. Hij was bang. Bang om de waarheid te horen. Het was makkelijker te doen alsof het vermoeidheid was, dat het over zou gaan, dat het lichaam zich “aanpaste”.
— Mash, misschien toch even laten nakijken? — vroeg hij, zonder verwijt te willen klinken.
— Waarom? Het gaat vanzelf over. Na een bevalling verandert alles — wuifde ze weg.
— Het verandert al een half jaar, — merkte hij bitter op.
— Nou en? Lenka had een jaar hoofdpijn na haar tweede bevalling. Ging ook over.
En zo ging het steeds. Uitvluchten. Verontschuldigingen. Angst die sterker was dan pijn, sterker dan verstand, sterker dan liefde.
De vistrip was spontaan. Vrijdag, kinderen bij oma, zon als vloeibaar goud, een hemel zo helder als een traan. Het weer was perfect.
— Zullen we naar het meer? — stelde Anton voor.
— Laten we gaan! Even weg van de stad, — glimlachte Masha.
Ze namen een tent, slaapzakken, hengels, barbecue, eten, wijn. Masha voelde zich bijna gelukkig. Zelfs verbaasd — al een week geen aanvallen.
— Zie je wel? Zei ik toch — het gaat vanzelf over! — lachte ze.
— Hopelijk, — mompelde Anton, maar diep van binnen twijfelde hij.
Het meer begroette hen met stilte, dennengeur en frisse lucht. Vogels zongen, de wind fluisterde door het riet. Ze zetten de tent op, maakten een vuur. Anton ging vissen, Masha kookte vissoep.
’s Avonds — shaslik, aardappels in de schil, bier voor Anton, kruidenthee voor Masha. Ze zaten bij het vuur, keken naar sterren die zo laag hingen dat je ze kon aanraken.
— Wat is dit fijn… — zuchtte Anton. — Dit moeten we vaker doen.
— Helemaal mee eens. Alleen met kinderen is het lastiger.
— Geeft niet. Ze worden groter. Dan gaan we met z’n allen.
Ze gingen slapen in de tent, gelukkig, ontspannen. ’s Ochtends — zwemmen in koel water, zonnen, lachen, vlees roosteren. Masha voelde zich jong, sterk, levend.
— Misschien is het echt voorbij? — dacht ze, kijkend naar Anton. — Misschien was ik gewoon bang om niets?
Ze pakten rond de middag in. Anton had drie flesjes bier gedronken — niet dronken, maar zeker niet om te rijden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
