Het rook naar lavendel en versgebakken taart — ik had oma’s beroemde recept gebruikt. Pavel nam een hap en sloot genietend zijn ogen:
— Heerlijk! Nu begrijp ik waarom je dit plekje nooit wilde opgeven.
— Dit zijn niet zomaar muren, — ik keek om me heen. — Hier zit een ziel, een geschiedenis, liefde. En nu is dit ons thuis.
Pavels telefoon ging — zijn moeder alweer. Hij keek naar het scherm en zette het geluid uit:
— Laat haar maar afkoelen. We praten later wel. Nu gaan we gewoon genieten van ons nieuwe huis.
We gingen samen op de bank zitten — dezelfde bank waarop oma mij vroeger sprookjes voorlas. Buiten dwarrelde de sneeuw neer, binnen was het warm en knus. Mijn schoonmoeder had deze strijd verloren, maar ik wist: ze zou niet opgeven. Ze zou weer aanvallen, manipuleren, proberen de controle terug te krijgen.
Maar wij waren voorbereid. Wij waren samen.
En geen enkele schoonmoeder zou kapotmaken wat wij hadden opgebouwd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
