In de woonkamer hingen de foto’s — onze kleine familie. Hier waren oma en opa op hun trouwdag. Daar mijn ouders — jong en gelukkig, niet wetend dat ze drie jaar nadat ik geboren was zouden omkomen bij een ongeluk. En daar was ik — vijf jaar oud, in oma’s armen.
Ik ging in haar favoriete stoel zitten en sloot mijn ogen. Zelfs de geur leek er nog — lavendel en versgebakken brood.
— Oma, wat moet ik doen? — fluisterde ik in het niets.
Natuurlijk kwam er geen antwoord. Maar het was alsof ik haar stem hoorde: “Laat jezelf niet klein maken, Marisja. Jij bent sterk. Jij redt dit.”
Mijn telefoon ging, rukte me uit mijn gedachten. Een onbekend nummer.
— Hallo?
— Marina Sergejevna? — een officiële mannelijke stem. — Met Vladimir Petrovitsj van de belastingdienst. Wij hebben een melding ontvangen over mogelijke onregelmatigheden bij de afhandeling van de erfenis. U dient de documenten ter controle te overleggen.
Galina Andrejevna had haar dreigement uitgevoerd. Ik antwoordde kalm:
— Natuurlijk, Vladimir Petrovitsj. Wanneer kan ik langskomen?
— Morgen om tien uur, kamer 215.
Ik noteerde de informatie en beëindigde het gesprek. Daarna belde ik mijn vriendin Lena — zij was jurist.
— Lena, ik heb hulp nodig. Mijn schoonmoeder heeft de belastingdienst op mij afgestuurd.
— Vertel, — Lena schakelde onmiddellijk over op werkmodus.
Ik legde de situatie uit. Lena luisterde en schoot in de lach:
— Marisj, jouw documenten zijn ijzersterk. Ik heb toch geholpen om ze op te stellen, weet je nog? Laat ze maar controleren wat ze willen.
— Maar het is stress, tijd…
— Dan dien jij een tegenklacht in, — stelde Lena voor. — Wegens machtsmisbruik. Als je schoonmoeder echt connecties heeft bij de belastingdienst en ze zijn een controle gestart enkel op basis van haar telefoontje, zonder grond — dan is dat een overtreding.
Dat idee beviel me. Galina Andrejevna wilde oorlog — dan zou ze oorlog krijgen.
De volgende ochtend begon met een bezoek aan de belastingdienst. Vladimir Petrovitsj bleek een vermoeide man van bijna pensioenleeftijd, duidelijk niet blij met extra werk.
— Hier zijn alle documenten, — ik legde de map op tafel. — Kopieën van het testament, de verklaring van erfrecht, betalingsbewijzen van de leges, de taxatie van het vastgoed.
Hij bladerde door de papieren, grinnikte:
— Alles is in orde. Ik begrijp niet waarom ze me dit hebben laten controleren.
— En wie heeft dat laten doen? — vroeg ik onschuldig.
— Er was een telefoontje van bovenaf, — hij maakte een wegwerpgebaar. — Alles met spoed controleren en direct rapporteren. En ik heb al honderd andere zaken lopen.
— Mag ik weten wie precies gebeld heeft?
Hij keek me aandachtig aan:
— Kent u toevallig een Galina Andrejevna Voronova?
— Dat is mijn schoonmoeder, — gaf ik toe.
— Dacht ik al, — hij leunde achterover. — Familieruzies. Luister, jonge vrouw, een goede raad: laat haar u niet gek maken. Uw documenten zijn perfect, er valt niets op aan te merken.
Ik bedankte hem en ging weg. Onderweg naar huis maakte ik mijn verdedigingsplan. Galina Andrejevna speelde vuil — dan zou ik alle middelen inzetten die ik had.
Thuis wachtte me een verrassing: Pavel was eerder teruggekomen. Hij zat in de keuken met zijn laptop te werken.
— Pasha! — ik was blij verrast. — Je zei dat je langer zou blijven.
— Ik kon sneller klaar zijn, — hij sloeg zijn armen om me heen. — Marín, we moeten praten.
Aan zijn toon hoorde ik meteen — zijn moeder had hem stevig bewerkt.
— Laten we praten, — ik ging tegenover hem zitten. — Maar luister eerst naar mij.
Ik vertelde hem over de belastingcontrole en het gesprek met de inspecteur. Pavel luisterde en werd zichtbaarder geërgerd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
