Het lichtgroene gordijn voor het keukenraam trilde zachtjes in het briesje. Achter het glas waren de geïrriteerde stemmen van Igor en Zhanna te horen. Beneden op de binnenplaats speelden hun kinderen op de speelplaats – de zevenjarige Kristina en de tienjarige Tolja. Maar telkens weer wierpen ze verdrietige blikken omhoog, in de richting van het raam van hun appartement.
‘Ze maken weer ruzie,’ mompelde Tolja somber. Kristina knikte zwijgend.
Boven, in het appartement, probeerde een aangeslagen Zhanna van haar man te begrijpen wat er tussen hen aan de hand was.
‘Igor, ik herken je niet meer!’ zei ze bijna huilend. ‘Waar ben je ’s nachts? Waarom zeg je niets? Begrijp je niet hoe moeilijk dit voor mij is? De kinderen zien alles!’
De man roerde ongeduldig in zijn bord, zijn gezicht vertrok – ofwel van het eten, ofwel van de woorden van zijn vrouw.
‘Kun je me gewoon met rust laten? Laat me tenminste in alle rust eten!’
Zhanna’s geduld was op. Ze pakte abrupt zijn bord af en zette het opzij, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.
‘Stoor ik je bij het eten? Vreemd, want jij hebt de boodschappen weer niet gedaan. Je hebt me niet eens gevraagd waar ik het eten vandaan heb gehaald. Lekker makkelijk, nietwaar?’
Igor sloeg met zijn vuist op tafel, het servies rinkelde, en de eenzame tulp in de vaas (door hun zoon aan zijn moeder gegeven) zwaaide gevaarlijk heen en weer.
‘Daar begin je weer! In plaats van me te steunen, blijf je maar op me vitten! En nu ga je me ook nog het eten verwijten?’
‘Wat verwacht je dan van me? Je luistert niet eens naar me!’
‘Heb je ooit geprobeerd normaal met me te praten? Misschien zou je dan begrijpen dat ik ook maar een mens ben!’
‘Een mens? Maar thuiskomen kun je niet meer? Ben je vergeten dat je hier kinderen hebt?’
‘Precies – kinderen! En ik ben dit allemaal al lang beu! Ik ben niet van plan dit nog langer te verdragen zolang jij niet uitlegt wat er in je hoofd omgaat!’
Zhanna sloeg haar handen in de lucht, vol frustratie:
‘Daar gaan we weer – “je zeurt”, “ik kan niet ademen naast je”! Alles behalve de waarheid! Je hebt me verstikt met je onverschilligheid! Altijd is er wel iets mis! Het is genoeg geweest! Ik ben het zat om alles alleen te moeten dragen! Denk je dat niemand anders je zou willen voeden? Echt waar! Je zult nog wel zien hoe het is als het te laat is!’
Igor stormde de keuken uit en sloeg de deur zo hard dicht dat de ramen trilden. Beneden hoorden de kinderen het lawaai, ze riepen hem nog na, maar hij keek slechts kort achterom en liep met versnelde pas verder.
‘Nou, dan kunnen we nu naar huis,’ zei Tolja, en hij en zijn zusje liepen naar de ingang van het gebouw.
In de keuken zat Zhanna aan tafel toen haar dochtertje naar haar toe kwam. Kristina sloeg zonder iets te zeggen haar armen om haar moeder heen, legde haar hoofd op haar schouder en streelde voorzichtig haar gespannen hand.
‘Niet verdrietig zijn, mama. We houden heel veel van je.’
‘En ik hou van jullie, mijn schatjes. Ga je maar even wassen – dan gaan we eten.’
De kinderen aten in stilte en gingen daarna naar hun kamer. Zhanna bleef achter om de afwas te doen en na te denken over wat ze morgen zou koken.
Maar in haar hoofd bleef die ene zin van Igor rondspoken – dat iemand anders hem zou voeden. Dus haar vermoedens waren niet ongegrond – hij had werkelijk een andere vrouw.
Ze verstijfde en luisterde naar zichzelf. Het deed geen pijn. Alleen leegte, alsof een koude, woestijnachtige sneeuwstorm binnenin haar raasde. Ze was de afgelopen maanden zo moe geworden van het constant gissen, zijn gedrag volgen, tot diep in de nacht op hem wachten, bellen, controleren… Laat hem maar gaan. Dat zou tenminste eerlijk zijn.
Ze dacht aan alle ruzies die hij thuis veroorzaakte, de verwijten zonder reden, zijn eeuwige irritatie die hij op het gezin afreageerde. Daardoor was zij ook veranderd – ze werd snel prikkelbaar, schreeuwde vaak, huilde veel. Ze was die versie van zichzelf ook beu. Ze was bijna vergeten hoe het voelde om gewoon te glimlachen – omdat het stil was in huis, de kinderen gegeten hadden, en iedereen zich goed voelde.
Op dat moment ging de telefoon op tafel over. De melodie onderbrak Zhanna’s gedachten.
Het was haar vriendin Lena die belde.
‘Hoi, hoe gaat het?’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
