Het geluid van kristal sneed door de stilte van de keuken. Marina liet langzaam haar handen in de gootsteen zakken, voelend hoe de scherven van het glas, cadeau voor hun twintigste huwelijksjubileum, in haar vingertoppen drongen.
“Ben je klaar?” haar stem klonk ongewoon kalm, alsof hij van iemand anders was.
Vladimir verstijfde in de deuropening met zijn reistas. Zijn massieve gestalte, die Marina altijd als een betrouwbare rots had beschouwd, zag er nu onhandig uit – als een beer die onverwachts in een porseleinwinkel terecht was gekomen.
“Marina, waarom doe je zo? Ik heb het toch uitgelegd…” Hij schuifelde heen en weer, niet durvend naar binnen te gaan of te vertrekken.
“Wat precies?” ze draaide zich om en veegde haar handen af aan haar schort. “Dat je je verveelt? Dat dertig jaar te lang is voor één vrouw? Of dat de vijfentwintigjarige Anya beter omgaat met jouw… midlifecrisis?”
Er hing een stilte tussen hen, dik als mist boven een rivier.
“Ik had het niet gepland, het is gewoon zo gelopen,” zijn blik zwierf door de kamer, hangend aan bekende voorwerpen: de klok die ze samen in Praag hadden gekocht, de foto’s van de kinderen, de vaas die Marina altijd had gehaat, maar die ze op een prominente plaats bewaarde omdat zijn moeder die had gegeven.
“Zo gelopen?” Marina lachte plotseling, en die lach doordrong Vladimir tot op het bot. “Je hebt twee weken lang spullen ingepakt. Ik vond bonnen van juweliers. Ik zag hoe je je telefoon verstopte. En jij zegt – ‘zo gelopen’?”
Vladimir verschoof zijn gewicht van het ene been op het andere. Hoe vaak had hij dit gesprek geoefend? Tien keer? Twintig keer? Maar nu waren alle voorbereide zinnen verdampt.
“Ik ben zevenenvijftig, Vova. Waar moet ik nu heen?” haar stem trilde voor het eerst tijdens het hele gesprek.
“Je redt je wel,” hij durfde haar eindelijk in de ogen te kijken. “Je bent altijd sterker geweest dan ik.”
“Was dat mijn vraag?”
“Dertig jaar, Volodja. Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat we getrouwd zijn.”
Hij knikte, en slikte een brok in zijn keel weg.
“Marina, ik…”
“Ga maar,” ze draaide zich om. “Ga gewoon. Anya wacht.”
De deur sloot met een zacht klikje. Marina liet zich langzaam op de kruk zakken en stond zichzelf eindelijk toe te huilen. De tranen rolden over haar gezicht en lieten zoute sporen achter op haar lippen. Hoe lang zat ze zo – een minuut of een uur? De tijd loste op in de leegte die het appartement vulde.
De telefoon trilde op tafel. “Mam, hoe gaat het? Papa belde…” Haar dochter. De slimme Katja, zo gelijkend op haar vader met haar koppige blik en kuiltjes in haar wangen.
Marina legde de telefoon weg zonder te antwoorden. Wat kon ze zeggen? “Je vader is naar een meisje gegaan dat jonger is dan jij?” “Ik ben alleen op mijn zevenenvijftigste?” “Ik ben bang, dochter?”
De transformatie van Marina
De eerste weken veranderden in een eindeloze reeks van slapeloosheid, tranen en oorverdovende stilte. Marina liep als een spook door het appartement, struikelend over de sporen van dertig jaar samenleven. Daar stond zijn mok met het gebarsten oor – weggooien? Laten staan? In een vlaag van woede tegen de muur smijten? Zijn scheermes in de badkamer, zijn pantoffels naast het bed, zijn trui, ruikend naar die zo bekende eau de cologne.
“Mam, je eet helemaal niet,” Katja kwam elk weekend langs, vulde de koelkast met eten dat daarna bedierf. “Misschien moeten we naar de dokter?”
“Om me vol te stoppen met chemicaliën?” wimpelde Marina af. “Ik overleef het wel. Ik ben niet de eerste, niet de laatste.”
Maar diep van binnen wist ze niet – zou ze het overleven? ‘s Nachts lag Marina, vastgeklampt aan haar kussen, en stelde zichzelf steeds dezelfde vraag: wanneer? Wanneer was ze niet langer begeerlijk voor hem? Wanneer begon hij langs haar heen te kijken? Waarom had ze het niet eerder gemerkt?
“Je hebt je hier helemaal ingegraven, Marinotsjka,” buurvrouw Nina Petrovna ving haar bij de ingang. “Kom zaterdag met ons mee naar de club bij de bibliotheek! Daar zijn zulke interessante lezingen, en het publiek is netjes.”
“Wat voor club?” wimpelde Marina af. “Op mijn leeftijd is het al te laat om clubs te bezoeken.”
“Nou, nou,” schudde Nina Petrovna haar hoofd. “Ik ben vijf jaar ouder dan jij! En niets, ik leef! En na de scheiding van mijn tweede man, weet je, hoe was dat? En nu heb ik daar Arkady Semjonovitsj ontmoet, stel je voor?”
Marina kon zich niet voorstellen dat ze ooit nog een andere man naast zich zou willen zien.
Maar op een ochtend ging ze voor de spiegel staan en herkende de vrouw in de weerspiegeling niet. Een gedoofde blik, een grijze huid, diepere rimpels dan voorheen. Was zij dit echt? Was dit alles wat van haar over was?
“Genoeg,” zei ze hardop. “Genoeg, Marina Sergejevna.”
Een uur later zat ze al in de stoel van de kapper.
“Wat gaan we doen?” vroeg het jonge meisje met felroze haar.
“Alles,” antwoordde Marina onverwacht. “Verander me volledig.”
Toen Katja ‘s avonds thuiskwam met boodschappentassen, verstijfde ze in de deuropening:
“Mama?! Je… je haar…”
Marina streek met haar hand over de korte lokken met een modieuze asgrijze tint.
“Vind je het mooi?”
“Erg!” haar dochter glimlachte breed. “Je ziet er… jonger uit.”
“En ik voel me anders,” gaf Marina toe. “Weet je, ik zat hier te denken… misschien moeten we het appartement een beetje opfrissen? Ik wilde altijd al lichte muren in plaats van dit behang.”
Katja omhelsde haar moeder, en voor het eerst in lange weken voelde Marina hoe er warmte door haar heen stroomde.
Ze begon klein – schreef zich in voor computercursussen bij diezelfde club waar haar buurvrouw over had gesproken. Daarna volgde de renovatie: lichte muren, nieuwe meubels, en het opruimen van de rommel die zich in decennia had opgehoopt.
“Marina, je straalt vandaag gewoon!” merkte de docent computercursussen Oleg Petrovitsj op. “Is er iets moois gebeurd?”
“Ik heb eindelijk de zolder opgeruimd,” lachte ze. “Stelt u zich eens voor, ik vond mijn tekeningen van twintig jaar geleden. Ik kon ooit best goed tekenen.”
“Dus waarom zou je niet opnieuw beginnen?” stelde hij voor. “We hebben ook een schildersatelier.”
En Marina begon. Eerst onzeker, daarna met steeds meer plezier. Haar aquarellen – helder, een beetje naïef – vielen onverwachts in de smaak bij de organisatoren van de plaatselijke tentoonstelling.
“Je had zijn gezicht moeten zien,” vertelde ze haar dochter, toen ze terugkwam van de opening. “Die Oleg Petrovitsj keek naar mijn werken alsof hij Van Gogh had gezien!”
“Mam, en hij… nou… doet hij je geen avances?” vroeg Katja voorzichtig.
“Wat?” Marina lachte. “Nee, natuurlijk niet! Hij houdt gewoon van mijn aquarellen.”
Maar ‘s avonds, liggend in bed, betrapte ze zichzelf op de gedachte: zou dat zo erg zijn?
De onverwachte terugkeer van Vladimir
Marina balanceerde moeizaam met de boodschappentassen, terwijl ze probeerde haar sleutels in haar tas te vinden, toen de telefoon luid rinkelde.
“Ja, Katjoesja, ik herinner me morgen!” ze klemde de telefoon tussen haar schouder en oor. “Ik bak mijn eigen, beroemde taartjes, maak je geen zorgen.”
“Mam, hier is iets…” de stem van haar dochter klonk vreemd.
“Wat is er gebeurd?” Marina kreeg eindelijk de deur open.
“Papa belde.”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
