— Mama staat nu ingeschreven in jouw appartement, en jouw mening interesseert me niet! — gromde haar man. — De koffers zijn binnen, raak eraan gewend.
— Hij zegt dat ik koud ben… en dat zijn moeder, zogenaamd, tenminste nog voor hem zorgt…
— En jij bent een sukkel dat je het zo lang hebt getolereerd! — huilde Lidka uit. — Hij fluisterde in je oor terwijl hij ondertussen schulden bij je opzette!…
— Weet je, ik ben allang geen twintig meer. Ik dacht: eindelijk, gezin, stabiliteit, gezelligheid. We gingen op vakantie — en toen dit. Hij besloot zijn moeder bij mij in te schrijven…
— Oh, dat is net een krik in bed! — snuifde Lidka. — Genoeg, Lera. Morgen naar de rechtbank. Vraag de registratie te annuleren. En meteen ook de scheiding. Laat mama maar zijn borsjt koken en de lening afbetalen!
Valeria glimlachte. Het is vreemd hoe bitterheid soms verzacht wordt door de woede van een ander. Zeker als die terecht is.
De volgende ochtend keerde ze terug naar huis. Het appartement verwelkomde haar met stilte. Geen geur van parfum, geen geschreeuw van Nina Petrovna. Alleen Misha zat in de keuken, met rode ogen.
— Waar is mama? — vroeg ze schor, zonder zich uit te kleden.
— Ze is weg… — zei hij moe. — Ik besefte dat ik overdreef.
— Ah ja. Een beetje overdreven. Voor achthonderdduizend, — zei Valeria kil. — Wilde je zeggen dat je een lening op mijn naam had genomen?
— Ik dacht dat ik het terug zou verdienen… — Misha wreef over zijn slapen. — Lera, je weet hoe moeilijk het nu is. En jij bent altijd aan het werk. Ik wilde gewoon dat je zag dat ik niet nutteloos ben. Dat ik iets zelf kan…
— Je hebt het laten zien! Goed gedaan! Geld genomen, verloren, mama ingeschreven — allemaal zonder mijn medeweten. Echt “zelfstandig”.
— Ik wilde je bewijzen dat ik kan…
— Zonder mij? — ze gooide haar tas op de grond. — Zo leef je dan voortaan — zonder mij. Je dacht dat je alles alleen kon?
Misha sprong op en liep naar haar toe.
— Lera, laten we het niet zo doen. Wil je dat ik alles op mezelf zet? Betalingen, lening? Maar blijf alsjeblieft.
— En het appartement? — ze keek omhoog. — Op wiens naam staat het?
— Op ons… — zei hij zacht. — Voor de helft.
— Echt? — Valeria lachte scherp, bijna hysterisch. — Ik betaalde de hypotheek, de renovatie, meubels, servicekosten, en jij dacht: “laten we eerlijk zijn”?
— Ik wilde gewoon dat je voelde dat we alles samen doen.
— En dat voel ik, Misha. Maar niet “samen”, alles ligt op mij.
Ze liep om hem heen, naar de slaapkamer, en haalde de documenten uit de onderste lade.
— Waar ga je heen? — vroeg hij zwak.
— Naar de notaris. Daarna naar de advocaat. En ’s avonds — naar huis. Bij Lidka.
— Dus… alles?
— Misha, — ze draaide zich om. — Ik ben je niet zomaar minder gaan liefhebben. Ik ben moe om alleen te zijn in een huwelijk dat voor twee is.
Hij stond met hangende handen. En zweeg.
’s Avonds zat ze bij Lidka, met thee en een doorgekrast exemplaar van de volmacht.
— Weet je wat het meest pijnlijk is? — zuchtte Valeria. — Ik wist dat hij een marionet was, maar ik dacht niet dat het marionetje niet ik was, maar zijn moeder.
— Ha! — lachte Lidka. — En jij dacht dat jij de sandalen in zijn leven was?
Ze lachten. Er waren geen tranen meer. Alleen vermoeidheid. En vastberadenheid.
— Ik heb het volste recht om in dit appartement te wonen! — Nina Petrovna klapte met haar tas op tafel en keek Valeria aan zoals je een winkelier aankijkt die het wisselgeld niet in je hand heeft gelegd.
— U staat hier tijdelijk ingeschreven. Tijdelijk — dat is het sleutelwoord, — antwoordde Valeria’s advocaat kalm.
— En ik ben niet zeker of uw cliënte wel de vrouw van mijn zoon is. Ze gedraagt zich als een kassier! Alles tellen, alles noteren!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
