— Dag Olgoesjka! Hoe gaat het?
— Goed, Valentina Stepanovna.
— Kijk, ik zat te denken. Je hebt nu meerdere appartementen. Misschien moet je er eentje verhuren? Of verkopen? Zonde om het geld ongebruikt te laten.
— Ik ben voorlopig niet van plan iets te doen.
— Maar stel dat je geld nodig hebt? Je weet nooit wat er kan gebeuren. Vastgoed is mooi, maar liquiditeit is ook belangrijk.
— Bedankt voor de tip. Ik denk erover na.
— Als er iets is, helpen wij. Igor is slim en kent er wat van. Hij regelt alles zoals het hoort.
Olga bedankte en beëindigde het gesprek. Er bleef een vreemd gevoel hangen. Alsof haar schoonmoeder niet zomaar geïnteresseerd was, maar informatie wilde losweken.
Er ging nog een maand voorbij. Olga pakte haar gewone leven weer langzaam op. Ze werkte, sprak af met vriendinnen, probeerde niet te denken aan haar verlies. De appartementen bleven onaangeroerd — leeg, wachtend op hun tijd.
Igor bleef de gesprekken over het vastgoed aansnijden. Niet opdringerig, maar regelmatig.
— Ol, laten we dan op zijn minst één appartement verhuren? Gewoon zodat het iets oplevert.
— Igor, ik heb dat geld niet nodig. Ik verdien prima.
— Het gaat niet alleen om geld. Het bezit moet werken. Anders heeft het geen zin.
— De zin is dat het een herinnering aan mijn moeder is.
— Dat begrijp ik. Maar herinnering zit niet in lege muren. Je kunt verhuren en toch herinneren.
Olga ging niet in discussie. Ze knikte alleen en veranderde van onderwerp. Maar vanbinnen groeide de onrust. Waarom was Igor zo geobsedeerd door die appartementen? Vroeger bemoeide hij zich nooit met haar financiën, tolde hij haar niets voor over geld. En nu ging het constant over vastgoed.
Op een avond kwam Olga eerder thuis dan normaal. Haar baas had haar vroeger laten gaan — er was weinig werk. Ze nam de lift omhoog, opende de voordeur. Het was stil in de hal. Igor zat blijkbaar in de woonkamer.
Ze trok haar schoenen uit en liep richting keuken om water te pakken. Toen ze langs de kamer liep, hoorde ze haar man praten. Hij was aan de telefoon. Zijn stem klonk gespannen, serieus.
— Ja, mam, ik heb het begrepen. We zetten een paar appartementen op mijn naam, daarna zetten we het terug. Olga is zacht, ze tekent wel als je het goed brengt.
Olga verstijfde in de hal. Haar hart bonsde in haar keel.
— Nee, ze komt er niet achter. Ik zeg dat het voor belastingoptimalisatie is. Of dat het handiger is voor de verhuur. Ik verzin wel iets.
Een pauze.
— Mam, maak je geen zorgen. Ik zeg je toch — Olga is goedgelovig. Ze gaat niet in de details duiken. Het gaat erom dat we het juist uitleggen.
Olga deinsde langzaam terug naar de voordeur. Haar handen trilden. Haar hoofd suisde. Igor van plan om de appartementen op zijn naam te zetten. Samen met zijn moeder. Ze wilden haar bedriegen, het verkopen als zorg of gemak.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
