— Olga, jij bent ondankbaar! We hebben zoveel voor je gedaan!
— Dag, Valentina Stepanovna.
Olga beëindigde het gesprek. Ze blokkeerde het nieuwe nummer. Haar handen trilden. Walgelijk. Haar schoonmoeder had het niet eens ontkend — ze was alleen boos dat het plan mislukt was.
Die avond kwam Olga thuis en zag dat een deel van Igor’s spullen verdwenen was. De kast halfleeg, zijn verzorgingsproducten verdwenen uit de badkamer. Op tafel lag een briefje: “Ben naar mijn moeder. We moeten allebei nadenken.”
Olga frommelde het briefje samen en gooide het weg. Ze ging op de bank zitten en keek naar buiten. Een herfstige avond, vroeg donker. Straatlantaarns, haastige voorbijgangers…
Rust. Stilte. Geen gesprekken meer over overschrijven. Geen telefoontjes van de schoonmoeder. Alleen stilte.
Olga pakte haar telefoon en schreef aan Vjatsjeslav Petrovitsj: “Bedankt voor uw hulp. Het is gelukt.”
Het antwoord kwam snel: “Graag gedaan. Laat het weten als er nog iets is.”
Een paar dagen later kwam Igor de rest van zijn spullen ophalen. Hij belde vooraf. Olga deed open en liet hem zwijgend binnen. Hij verzamelde kleding, boeken, opladers. Hij keek haar niet aan.
— Olga, kunnen we het niet nog eens proberen? — vroeg Igor terwijl hij zijn tas dichtdeed.
— Nee.
— Waarom? Vanwege de appartementen?
— Omdat je bereid was je vrouw te bedriegen voor vastgoed. Omdat je mij niet als partner ziet, maar als een goedgelovige sukkel die wel tekent wat je haar voorlegt.
Igor vertrok zijn gezicht.
— Zo had ik het niet bedoeld…
— Dat maakt niet uit. Het gaat erom wat je deed.
Hij pakte zijn tas en liep naar de deur. Bleef staan:
— Waar zijn de sleutels van de appartementen?
— Bij mij.
— Olga, ik ben je man. Ik moet toegang hebben.
— Nee. De appartementen zijn mijn persoonlijk bezit. Alleen ik heb toegang.
Igor wilde iets zeggen, maar hield zich in. Hij knikte en vertrok. De deur sloot zacht. Olga leunde met haar rug tegen de deurpost en ademde diep uit.
De sleutels van alle vijf de appartementen lagen in de kluis. In de slaapkamer, achter de boekenkast. Olga opende de kluis en keek naar de sleutelbos. Vijf appartementen. Alles wat van haar moeder was overgebleven. Heel. Beschermd. Van haar.
Een week later ontving ze een bericht van de rechtbank. Igor had de scheiding aangevraagd. Olga was niet verbaasd. Ze ging naar Vjatsjeslav Petrovitsj en liet de papieren zien.
— Wat nu?
— Geen zorgen. U dient een tegenverzoek in. De appartementen zijn uw erfenis en niet tijdens het huwelijk gezamenlijk verworven. Ze worden niet verdeeld. Igor kan alleen aanspraak maken op wat jullie samen hebben gekocht in het huwelijk.
— We hebben niets samen gekocht. Ik woon in mijn eigen appartement, dat ik vóór het huwelijk kocht. Hij trok bij mij in.
— Dan valt er niets te verdelen. De procedure zal snel verlopen.
Zo ging het ook. Binnen drie maanden werd de scheiding via de burgerlijke stand afgerond. Igor stelde geen eisen meer aan de appartementen — hij wist dat de wet aan Olga’s kant stond. Ze zetten hun handtekening en gingen ieder hun weg.
Valentina Stepanovna probeerde nog een paar keer te bellen vanaf onbekende nummers. Olga nam niet op. Daarna hield het op.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
