— Ze is geen invalide. Het gaat er alleen om dat er iemand in de buurt is.
— Michail, — Anna ging naast haar man op de bank zitten en nam zijn handen in de hare, — begrijp me goed. Ik heb niets tegen je moeder. Maar ik beoordeel de situatie realistisch. Wij kunnen niet vreedzaam samenleven in één appartement. Dat leidt tot constante conflicten. We zullen er allemaal onder lijden — jij en ik, en zij ook.
— Misschien hebben jullie gewoon nog niet geleerd elkaar te begrijpen?
— In acht jaar tijd?
Michail trok zijn handen los. Hij voelde dat zijn vrouw de ernst van de situatie niet wilde inzien. Zijn moeder had hulp nodig, en de enige naaste persoon weigerde die te bieden.
— Weet je, Anna, ik ben die eindeloze discussies zat. De beslissing is genomen. Mama heeft het daar slecht, en ze komt bij ons wonen. Punt.
— Hoezo “de beslissing is genomen”? We waren toch in gesprek…
— We praten er al een maand over. Jij vindt duizend redenen tegen, maar geen enkele echte oplossing. Ondertussen kan mama ernstig ziek worden of iets overkomen. Dat kan ik niet laten gebeuren.
Anna voelde hoe het in haar begon te koken. Een maand lang had ze geduldig uitgelegd, alternatieven voorgesteld, naar compromissen gezocht. En uiteindelijk stelde hij haar gewoon voor een voldongen feit.
— En wanneer staat die verhuizing gepland? — vroeg ze kil.
— Volgende week al. Ik heb al met de jongens afgesproken, ze helpen met de verhuizing. We maken een kamer voor haar vrij, daar kan ze zich installeren.
— Die met de televisie? — Anna stond op. — Daar werk ik. Daar staan mijn computer, mijn boeken, mijn documenten.
— Dan zet je die in de slaapkamer. Er is wel plaats.
— Michail, hoor je jezelf? Jij beslist over míjn appartement alsof het van jou is. Je vraagt mijn mening niet, je houdt geen rekening met mijn behoeften…
— Dit is ons huis, Anna. Ons gezamenlijke huis.
— Nee, — zei ze zacht maar heel duidelijk. — Dit is míjn huis. Het appartement staat op mijn naam, ik betaal de vaste lasten, ik heb de renovatie betaald van het geld dat ik kreeg door mama’s sieraden te verkopen. Jij staat hier ingeschreven, maar dat maakt jou nog niet de eigenaar.
Michail werd bleek. Anna had dit nog nooit zo rechtstreeks gezegd. Ja, formeel was het appartement van haar, maar hij beschouwde het als hun gezamenlijke huis. Ze waren toch een gezin, man en vrouw.
— Dus jij bent bereid mijn zieke moeder de straat op te zetten vanwege wat formaliteiten?
— Ik ben bereid mijn huis te verdedigen tegen een inbreuk. Als jij vindt dat je moeder belangrijker is dan mijn mening en mijn comfort, trek dan je conclusies.
— Welke conclusies?
— Huur een appartement voor jezelf en je moeder. Je verdient genoeg. Leef zoals je wilt, zorg voor elkaar. Maar zonder mij.
— Bedoel je dat je met scheiden dreigt?
— Ik dreig niet. Ik stel een feit vast. Als de mening van je vrouw voor jou geen waarde heeft, als je bereid bent mijn leven kapot te maken voor jouw plannen, wat is dan het nut van zo’n huwelijk?
Michail raakte van slag. Hij had zo’n vastberadenheid niet verwacht van zijn gewoonlijk zachte en toegeeflijke vrouw. Hij dacht dat ze uiteindelijk wel zou toegeven, zoals altijd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
