— Dat is uw keuze.
Valentina Sergejevna zweeg. Daarna, zachtjes en met een dreigende toon:
— Je zult daar spijt van krijgen. Artem zal je dit nooit vergeven.
— Misschien, — antwoordde Julia. — Maar ik verander mijn besluit niet.
De schoonmoeder hing op. Julia legde de telefoon op tafel en zuchtte. Het gesprek was zwaar, maar noodzakelijk. Valentina Sergejevna moest begrijpen dat Julia niet zou toegeven.
Artem kwam een paar minuten later weer de keuken binnen. Zijn gezicht was rood, zijn ogen schoten heen en weer. Hij bleef recht tegenover zijn vrouw staan:
— Mama heeft me gebeld. Ze zei dat jij weigert te helpen.
— Ik weiger de cottage te verkopen. Dat is niet hetzelfde.
— Voor mama is het hetzelfde!
— Dan moet ze andere oplossingen zoeken.
Artem barstte uit en begon zijn spullen in te pakken, terwijl hij schreeuwde dat het zo onmogelijk was om te leven. Hij liep heen en weer, griste kleding bij elkaar en gooide die in zijn tas. Julia stond in de gang en keek toe. Artem schreeuwde verwijten, noemde zijn vrouw egoïstisch, harteloos, koud. Julia bleef zwijgen. Artem ritste zijn tas dicht, pakte zijn jas en draaide zich naar zijn vrouw:
— Ik ga weg! Ik kan hier niet langer blijven!
Julia gaf hem rustig de sleutel van zijn auto en zei:
— Ga naar je moeder en bedenk samen hoe jullie haar geld terugkrijgen.
Artem rukte de sleutels uit haar hand en keek haar vol haat aan:
— Jij hebt onze familie kapotgemaakt!
— Nee, — antwoordde Julia. — Dat heb jij gedaan. Toen je besloot dat mijn eigendom een manier is om de problemen van jouw moeder op te lossen.
Artem draaide zich om, stompte de deur dicht. Julia hoorde hem de trap afstormen, de deur van het portiek slaan, de auto starten. Daarna — stilte.
Julia ging naar de woonkamer, ging bij het raam zitten. Buiten was het avond, de stad werd gehuld in duisternis, lantaarns gingen één voor één aan. Julia keek naar de straat en dacht na. Artem was weg. Misschien voorgoed. Misschien tijdelijk. Julia wist het niet.
Maar voor het eerst sinds lange tijd voelde ze geen angst, maar zekerheid — Julia zou niemand toestaan te beschikken over wat haar rechtmatig toebehoorde.
De cottage zou van haar blijven. De herinnering aan haar oma, aan haar jeugd, aan warme zomerdagen zou onaangetast blijven. Julia zou dat niet verraden voor de fouten van anderen. Zelfs als het haar huwelijk zou kosten.
Een week ging voorbij. Artem belde niet, schreef niet. Julia nam ook geen contact op. Ze begreep dat haar man wachtte tot zij zou toegeven, bellen, instemmen. Maar Julia was dat niet van plan.
Op de achtste dag belde Valentina Sergejevna. Haar stem klonk rustiger, vermoeid:
— Julia, ik heb nagedacht. Misschien kunnen we een compromis vinden?
— Wat voor compromis?
— Nou… je verkoopt de cottage, en wij betalen jou het geld terug. Geleidelijk. In termijnen.
Julia glimlachte:
— Valentina Sergejevna, u nam een lening van tien miljoen en kon die niet terugbetalen. Waar zou u het geld vandaan halen om mij dat terug te betalen?
— We vinden wel iets!
— Nee. Ik ga de cottage niet verkopen.
— Wat moet ik dan doen?! Wil je dat ik op straat beland?!
— Ik wil dat u uw appartement verkoopt en uw probleem zelf oplost.
Valentina Sergejevna verhief haar stem:
— Ik ga mijn appartement niet verkopen! Dat is mijn huis!
— En de cottage is mijn huis. En die verkoop ik niet.
De schoonmoeder zweeg even, maar zei toen met ingehouden woede:
— Dus jij bent bereid het gezin van mijn zoon kapot te maken voor een of ander huis?
— Ik maak geen gezin kapot. Ik verdedig mijn recht op eigendom. Jullie zijn degenen die het gezin kapotmaken door van mij het onmogelijke te eisen.
Valentina Sergejevna hing op. Julia legde de telefoon neer en zuchtte. Steeds weer hetzelfde gesprek. Julia wist dat de schoonmoeder niet zou opgeven. En Artem ook niet. Maar Julia was niet van plan om toe te geven.
Enkele dagen later stuurde Artem een bericht: we moeten praten, laten we afspreken. Julia ging akkoord. Ze ontmoetten elkaar in een café, neutraal terrein. Artem zag er moe en mager uit, donkere kringen onder zijn ogen. Hij bestelde koffie en zweeg lang, toen zei hij:
— Mama heeft haar appartement verkocht.
Julia trok haar wenkbrauwen op:
— Echt?
— Ja. Ze hebben snel kopers gevonden. Het was een goed appartement, midden in de stad. Verkocht voor twintig miljoen. Tien is naar de schuld gegaan, tien bleef over. Mama heeft een eenkamerwoning in de buitenwijken gekocht voor zeven miljoen. Drie miljoen heeft ze opzijgezet om van te leven.
Julia knikte:
— Een verstandige beslissing.
Artem keek zijn vrouw aan:
— Jij had gelijk. Mama kon het probleem zelf oplossen. Ze wilde het alleen niet toegeven.
— Dat wist ik.
Artem zweeg even en toen:
— Vergeef me. Ik had het mis. Ik had nooit mogen eisen dat jij de cottage zou verkopen. Het is jouw erfenis, jouw eigendom. Ik had daar geen recht toe.
Julia keek hem aan:
— Artem, het gaat niet alleen om de cottage. Het gaat erom dat je mij niet hebt gehoord. Dat je geen rekening hield met mijn mening. Je besloot gewoon dat jouw moeder belangrijker was dan mijn gevoelens.
— Ik begrijp het. Ik was verblind door angst om mijn moeder te verliezen. Ik dacht dat ze zou ondergaan als ik haar niet hielp. Maar jij liet me zien dat er andere mogelijkheden zijn.
Julia nam een slok koffie:
— Ik wilde jullie familie niet kapotmaken. Ik wilde alleen niet mijn eigen bezit opofferen voor de fouten van een ander.
— Dat is eerlijk, — knikte Artem. — En ik snap het nu. Te laat, waarschijnlijk.
Julia keek haar man aan:
— Niet te laat. Als je het echt begrijpt.
Artem legde zijn hand op die van haar:
— Ik begrijp het. En ik beloof je: ik zal nooit meer een beslissing nemen die ons beiden aangaat zonder jouw instemming.
Julia drukte zijn hand:
— Dan laten we opnieuw beginnen.
Artem glimlachte — voor het eerst in lange tijd:
— Laten we dat doen.
Artem kwam een paar dagen later terug naar huis. Hij kwam met excuses, bloemen, beloften. Julia nam haar man terug, maar met één duidelijke voorwaarde: als zoiets ooit opnieuw zou gebeuren, kreeg hij geen tweede kans. Artem ging akkoord.
Valentina Sergejevna verhuisde naar haar nieuwe appartement en richtte het in. Ze belde Julia niet meer met eisen en drukte niet langer op haar schuldgevoel. De relatie met haar schoondochter werd koeler en afstandelijker, maar dat vond Julia prima.
De cottage bleef van Julia. Ze ging er soms heen, zat op de veranda en dacht aan haar oma. Die plek bleef heilig voor haar, onaantastbaar. En nu wist Julia het zeker: niemand zou haar ooit nog dwingen afstand te doen van wat haar rechtmatig toebehoort.
Niet haar man, niet haar schoonmoeder, niet de omstandigheden. Julia had geleerd nee te zeggen. Had geleerd zichzelf te beschermen. En dat was de belangrijkste les van haar leven.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
